പ്രായപൂർത്തിയായ രണ്ടുപേർ

       ഒരുമിച്ച് താമസിക്കുന്നുവെന്ന കാരണത്തിന്  ബംഗ്ലൂരിലെ ഒരു ലോഡ്ജിൽനിന്നും ഒരു സംഘമാളുകൾ  ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയെയും വിദ്യാർത്ഥിനിയെയും റോഡിലേക്ക് വലിച്ചിഴയ്ക്കുകയും ബഹളം കേട്ട് ഓടിക്കൂടിയ ആൾക്കൂട്ടത്തിന് നടുവിൽവച്ച് മർദ്ദിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വാർത്ത വീഡിയോ സഹിതം ദൃശ്യമാധ്യമങ്ങളിലും സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിലും പ്രചരിച്ചതിനെത്തുടർന്നാണ് സുധാകരൻമാഷിന്റെയും അജിതയുടെയും ഖദീജടീച്ചറിന്റെയും മനസമാധാനം ഇല്ലാതായതും നാട്ടുകാർ അവരിൽനിന്നും അകന്നതും. ആ വിദ്യാർത്ഥിയും വിദ്യാർത്ഥിനിയും അവരുടെ മക്കളായ നിർമ്മലും ജാസ്മിനും  ആയിരുന്നു. അന്നുതന്നെ മൂന്നുപേരും ബംഗ്ലൂരിൽ പോയി അവരെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും മർദ്ദനമേറ്റ് ‌ഗുരുതരമായ  പരിക്കുകളോടെ ആശുപത്രിയിൽ കഴിയുന്ന രണ്ടുപേർക്കും ഭേദമായതിനുശേഷം കൊണ്ടുപോയാൽ മതിയെന്ന് ഡോക്ടർമാർ ഉപദേശിച്ചതിനെത്തുടർന്നാണ് ഇതുവരെ കാത്തുനിന്നത്. 

       ഖദീജ ടീച്ചറിന്റെയും മെഡിക്കൽ റെപ്രസന്റേറ്റീവായ രഘുനന്ദനന്റെയും പ്രണയത്തിനും വിവാഹത്തിനും ആവശ്യമായ എല്ലാ സഹായവും ചെയ്തുകൊടുത്തത് സുധാകരൻമാഷാണ്.  രഘുനന്ദനൻ ഒന്നാം ക്ലാസ്സുമുതൽ പത്താംക്ലാസ്സുവരെയും ഖദീജടീച്ചർ പ്രീഡിഗ്രിക്കും സുധാകരൻമാഷിന്റെ സഹപാഠികളായിരുന്നു. വിവാഹ ശേഷം സ്കൂളിനടുത്തുള്ള ഒരു വാടകവീട്ടിലായിരുന്നു അവർ താമസിച്ചിരുന്നത്. ആ വീട് സുധാകരൻമാഷിന്റെ ഒരു ബന്ധുവിന്റേതായിരുന്നു. അയാൾതന്നെയായിരുന്നു അവർക്കത് ഏർപ്പാടാക്കികൊടുത്തത്. വിവാഹശേഷവും ഖദീജടീച്ചർ ഇസ്‌ലാമായും രഘുനന്ദനൻ ഹിന്ദുവായും കടുംബജീവിതം തുടർന്നു.

       അവരുടെ വിവാഹം നടന്ന അതേവർഷംതന്നെയായിരുന്നു സുധാകരൻമാഷിന്റെയും അജിതയുടെയും വിവാഹം നടക്കുന്നത്. ഖദീജടീച്ചർ മകൾ ജാസ്മിനെ പ്രസവിച്ചതും അജിത മകൻ നിർമ്മലിനെ പ്രസവിച്ചതും ഒരേ ദിവസം വെറും മുപ്പത്തിമൂന്നു മിനുട്ടിന്റെ വ്യത്യാസത്തിൽ ഒരേ ആശുപത്രിയിൽ വച്ചായിരുന്നു. ജാസ്മിനാണ് നിർമ്മലിനെക്കാൾ മുപ്പത്തിമൂന്നു മിനുട്ടിന്റെ പ്രായക്കൂടുതൽ. അതിനുശേഷമാണ് ആ രണ്ടു കുടുംബങ്ങളും അയൽവാസികളാവുന്നത്. ദൗർഭാഗ്യമെന്നു പറയാമല്ലൊ പുതിയ വീട്ടിലേക്ക് താമസം മാറി രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഒരു സായാഹ്നത്തിൽ രഘുനന്ദനൻ മരണപ്പെട്ടു. വീടുപണിയുടെ തിരക്കിൽ പിടിപെട്ട പനി അശ്രദ്ധ കാരണം കൂടുതലായി ടൈഫോയ്‌ഡ്‌ ആയിപ്പോയി. അപ്പോൾ ജാസ്മിനും നിർമ്മലിനും ആറുവയസുമാത്രമായിരുന്നു പ്രായം. മാനസികമായി  തകർന്നുപോയ ഖദീജടീച്ചറെ സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്കു തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നതിന് സുധാകരൻമാഷും അജിതയും നന്നായി പരിശ്രമിച്ചു. അതിലവർ വിജയിക്കുകയും ചെയ്തു.  

       രഘുനന്ദനനനും ഖദീജടീച്ചറും വിവാഹിതരായതിനുശേഷം രണ്ടുപേരുടെയും വീട്ടുകാർ ആരുംതന്നെ അവരുമായി യാതൊരു ബന്ധവും പുലർത്തിയിരുന്നില്ല. രഘുനന്ദനൻന്റെ മരണത്തിനുശേഷം ഇരുകൂട്ടരുടെയും ബന്ധുക്കൾ വരികയും ജാസ്മിനെ അവരോടൊപ്പം കൊണ്ടുപോവാനുള്ള ശ്രമം നടത്തുകയും ചെയ്തു. അതിനെച്ചൊല്ലി ആ  വീട്ടുമുറ്റത്ത് അവർതമ്മിൽ മതത്തിന്റെ പേരുപറഞ്ഞ് ചേരിതിരിഞ്ഞ് വാക്കേറ്റവും കയ്യാങ്കളിയും  ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്തു. നാട്ടിലെ ഏതാനും ചെറുപ്പക്കാരുടെ ഇടപെടൽമൂലമാണ് അന്ന് കൂടുതൽ പ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ അവസാനിച്ചതും ആൾകൂട്ടം പിരിഞ്ഞുപോവുകയും ജാസ്മിൻ ഖദീജടീച്ചറിന്റെ കൂടെ ആ വീട്ടിൽത്തന്നെ താമസം തുടരുകയും ചെയ്തത്. അന്ന് ഖദീജ ടീച്ചർ രണ്ടുവീട്ടുകാരോടുമായി കർക്കശമായിത്തന്നെ പറഞ്ഞു. "എനിക്ക് നിങ്ങൾ രണ്ടാളുടെയും സഹായം വേണ്ട."

       അത് പതിനാല് വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപായിരുന്നു. അന്ന് ഈ നാട്ടിലെ ജനങ്ങൾ  മതത്തിന്റെയും വിശ്വാസത്തിന്റെയും പേരിൽ രണ്ടു ധ്രുവങ്ങളിലായിപ്പോയിരുന്നില്ല. അതിനുശേഷം ഇതുവരെയും ഈ നാട്ടിൽ   മതപരമായ തർക്കങ്ങളൊന്നുംതന്നെയുണ്ടായിരുന്നിട്ടുമില്ല. പക്ഷെ, സുധാകരൻമാഷിന്റെയും അജിതയുടെയും ദാമ്പത്യജീവിതത്തിൽ ചില അസ്വാരസ്യങ്ങൾ  ഉരുണ്ടുകൂടുകയും സുധാകരൻമാഷ് ഖദീജ ടീച്ചർക്ക് സഹായം  ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നതിൽ അജിതക്ക് അതൃപ്തി തോന്നിത്തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. അജിത ഒരു സാധാരണ വീട്ടമ്മമാത്രമായിരുന്നു. ഖദീജടീച്ചറെപ്പോലെ ഉയർന്ന സാമൂഹ്യബോധമൊന്നും അവർക്കില്ല. മാത്രമല്ല സ്ത്രീസഹജമായ കുശുമ്പ് ഒരു പൊടിക്ക് കൂടുതലുമായിരുന്നു.

"ആളുകൾ അതുമിതും പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്." എന്ന് ഒരുദിവസം ഉറങ്ങാൻ കിടന്ന നേരത്ത് അജിത പരിഭവം പറഞ്ഞു.

"ആളുകൾ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞോട്ടെ. ഞാനും രഘുവും ചെറുപ്പംമുതലേ കൂട്ടുകാരായിരുന്നു. ഒന്നാംക്ലാസുമുതൽ പത്താംക്ളാസുവരെ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു സ്കൂളിൽ പോക്കും വരവും. പ്രീഡിഗ്രി മുതലാ ഞങ്ങൾ വേറെയായത്. അപ്പോഴും കൂട്ടുകെട്ട് ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. അവന്റെ ഭാര്യയെയും മോളെയും നമുക്കങ്ങനെ പാതിവഴിയിൽ ഉപേക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമോ?"

മറ്റൊരു ദിവസം ഇതുപോലൊരു സംഭാഷണത്തിൽ സുധാകരൻമാഷ് പറഞ്ഞു. "കൂട്ടുകാരന്റെ മകളെ സ്വന്തം മകളായി കാണുന്നതിലെന്താ തെറ്റ്?"

അതിന് അജിത നീരസത്തോടെ പറഞ്ഞ മറുപടി സുധാകരൻമാഷിന്റെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ മുറിപ്പെടുത്തി.

"കൂട്ടുകാരന്റെ മകൾ സ്വന്തം മകളാവുമ്പോൾ അയാളുടെ ഭാര്യ സ്വന്തം ഭാര്യയാവുമൊ ?"

അജിതയുടെ നാവിൽനിന്നും അങ്ങനെയൊരു സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ കുറേനേരത്തേക്ക് ഒന്നും പറയാൻ സാധിക്കാത്തവിധം തരിച്ചുകിടന്നുപോയി. പിന്നെ രക്തത്തോടൊപ്പം  ഞരമ്പുകളിലൂടെ ഇരച്ചുകയറിയ കോപം അടക്കിനിർത്തി കുറ്റബോധത്തോടെയും ജാള്യതയോടെയും പറഞ്ഞു.

"ആളുകൾക്ക് എന്തും പറയാലോ. ഞാനെന്തിന് അതൊക്കെ കേൾക്കണം? നീയങ്ങനെ പറയുമൊ? എനിക്കതറിഞ്ഞാൽമതി."

അജിത പിന്നെയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ക്രമേണ ഉറക്കമായി. അപ്പോഴും സുധാകരൻമാഷ് ഉറങ്ങാൻ സാധിക്കാതെ ഭാര്യയുടെ വാക്കുകൾ ഏല്പിച്ച മുറിവിൻെറ നീറ്റലിൽ ഉറക്കം വരാതെ കിടന്നു. അയാൾ ചിന്തിച്ചു. ഭാര്യമാരെ എത്ര സ്നേഹിച്ചാലും ചില നേരത്തെ അവരുടെ വാക്കുകൾ ഭർത്താക്കന്മാരെ വല്ലാതെ നിരാശപ്പെടുത്തുന്നു.

       സുധാകരൻമാഷും ഖദീജടീച്ചറും ഒരേ സ്‌കൂളിലെ അധ്യാപകരായതിനാൽ സ്‌കൂളിലെ മറ്റ് അധ്യാപകർക്കിടയിലും രണ്ടുപേരുടെയും ബന്ധത്തെപ്പറ്റി ചില അടക്കംപറച്ചിലുകൾ നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും അവരതൊന്നും ഗൗനിച്ചില്ല എന്നുമാത്രമല്ല അയാൾ ആവശ്യമുള്ളപ്പോഴൊക്കെ ഖദീജ ടീച്ചറെ സഹായിക്കുന്നതിൽ വീഴ്ച വരുത്തിയതുമില്ല. നിർമ്മലിനെയും ജാസ്‌മിനെയും ബംഗ്ലൂരിലേക്ക് പഠിക്കാൻ അയച്ചത് സുധാകരൻമാഷിന്റെ താത്പര്യപ്രകാരമായിരുന്നു. ഖദീജ ടീച്ചറുമായി ഇടപഴകുമ്പോഴൊക്കെ അജിതക്ക് അനിഷ്ടമുണ്ടാവാറുണ്ട് എന്ന് ചില നേരത്തെ പെരുമാറ്റങ്ങളിൽനിന്നും മുഖഭാവങ്ങളിൽനിന്നും വ്യക്തമാവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴൊക്കെ സ്നേഹത്തോടെയും കൗശലത്തോടെയും അജിതയെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ, അജിത വഴങ്ങിയില്ല. അങ്ങനെയാണ് ദിവസങ്ങളോളം രണ്ടുപേരും ഒരേ വീട്ടിൽ പിണങ്ങി ജീവിച്ചതും രണ്ടുമുറികളിൽ കിടന്നുറങ്ങിയതും വേറെവേറെ ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്തു കഴിച്ചതും വസ്ത്രങ്ങൾ അലക്കിയതും. പക്ഷെ, അപ്പോഴും നാട്ടുകാർക്കും കുടുംബക്കാർക്കും മുന്നിൽ അവർ സ്നേഹവും ഒത്തൊരുമയുമുള്ള ദമ്പതികളായി.

       എന്നാൽ ഇപ്പോൾ കാര്യങ്ങളൊക്കെ മാറിമറിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. ബംഗ്ലൂരിൽ ഉണ്ടായ സംഭവത്തോടുകൂടി നമ്മളൊന്നും സങ്കല്പിക്കാത്ത തലത്തിലേക്ക് കഥതന്നെ മാറിയിരിക്കുന്നു. വിഷയം കുറച്ചുകൂടി ഗൗരവമുള്ളതാണ്. അജിത ഇപ്പോൾ പരാതി പറയാറില്ല. പിണക്കമൊക്കെ മാറി. ബംഗ്ലൂരിലെ സംഭവം പിണക്കം മാറാൻ കാരണമായി എന്ന് പറയുന്നതാണ് ശരി. ഇപ്പോൾ പ്രശ്നം സമൂഹത്തിനാണ്. കാലം അതാണ്. മതത്തിന്റെ പേരിൽ മനുഷ്യർ ചേരിതിരിഞ്ഞു ജീവിക്കുന്ന കാലമാണ്. സുധാകരൻമാഷും ഖദീജ ടീച്ചറും മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തിന്റെ കഥകളിൽ പുതിയ കഥാപാത്രങ്ങളായി അവരുടെ മക്കൾ ജാസ്മിനും നിർമ്മലും കടന്നുവന്നിരിക്കുകയാണ്. അവർ രണ്ടുപേരും സഹോദരങ്ങളെപ്പോലെയാണ് വളർന്നതും ഇപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നതെന്നും സുധാകരൻമാഷും അജിതയും ഖദീജ ടീച്ചറും പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ആളുകൾ അതൊന്നും വിശ്വസിക്കാൻ തയ്യാറാവുന്നില്ല.

വിവരമറിഞ്ഞ് സുധാകരൻമാഷിന്റെ വീട്ടിൽ വന്ന പഞ്ചായത്തു പ്രസിഡണ്ട്  ഖദീജ ടീച്ചറെയും വിളിപ്പിച്ചു. പ്രസിഡണ്ട് പറഞ്ഞു. "ഇതങ്ങനെ സമ്മതിച്ചുകൊടുക്കാൻ പറ്റില്ല. നമ്മുടെ മക്കളെ നമ്മളല്ലാതെ പിന്നെയാരാ നേരെയാക്കുക മാഷേ?" എന്നിട്ട് പ്രസിഡണ്ട് ഖദീജ ടീച്ചറെയും അജിതയെയും മാറിമാറി നോക്കി.

സുധാകരൻമാഷ് പറഞ്ഞു. "മക്കൾ എന്ത് ചെയ്തൂന്നാ പറയുന്നത്? അവർ രണ്ടാളും സഹോദരങ്ങളെപ്പോലെ വളർന്നവരാ. ഇപ്പോഴും അങ്ങനെയാ ജീവിക്കുന്നത്."

ഖദീജടീച്ചർ ഇടക്ക് കയറി പറഞ്ഞു. "ഓണവും വിഷുവും പെരുന്നാളും ഒരുമിച്ചാഘോഷിക്കുന്നവരാ ഞങ്ങളെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിഞ്ഞുകൂടെ?"

പ്രസിഡണ്ട് പറഞ്ഞു. "അതൊക്കെ എനിക്കറിയാം ടീച്ചറേ." അയാൾ സുധാകരൻമാഷെ നോക്കി തുടർന്നു. "നാട്ടുകാർ എന്റെയടുത്തു വന്ന് പരാതി പറയുമ്പോൾ എനിക്ക് ഇടപെടാതിരിക്കാൻ പറ്റുമോ? ഇടപെട്ടു എന്നൊരു തോന്നലെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കണ്ടേ?"

അതും പറഞ്ഞു പ്രസിഡണ്ട് ഇറങ്ങിപ്പോവുമ്പോൾ ഇതുകൂടി പറഞ്ഞു. "എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം വരുമ്പോൾ എന്നെ അറിയിക്ക്."

ഖദീജ ടീച്ചർ തന്നെയാണ് സുധാകരൻമാഷിന്റെയും അജിതയുടെയും മുന്നിൽ നിർദ്ദേശം വച്ചത്. "ഈ പുതിയ കാലത്ത് ലിവിങ് ടുഗതർ അത്ര വലിയ തെറ്റൊന്നുമല്ല മാഷെ. അവരുടെ ഇഷ്ടം അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ അങ്ങനെ നടക്കട്ടെ. എത്രയും പെട്ടെന്ന് നമുക്ക് അവരുടെ വിവാഹം നടത്താം."

"അതൊക്കെ അവർ വന്നതിനു ശേഷം നമുക്ക് തീരുമാനിക്കാം ടീച്ചറെ" എന്ന് പറഞ്ഞാണ് രണ്ടുദിവസം മുൻപ് സുധാകരൻമാഷ് പഞ്ചായത്ത് പ്രസിഡണ്ടിനെയും കൂട്ടി ബംഗ്ലൂരിൽ പോയി നിർമ്മലിനെയും ജാസ്മിനെയും വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവന്നത്. വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും രണ്ടുപേരെയും ചോദ്യം ചെയ്തു. വീട്ടുകാരുടെ അനുവാദമില്ലാതെതന്നെ വീട്ടിൽ കയറി ആളുകൾ  നിർമ്മലിനെയും ജാസ്മിനെയും  ഉപദേശിച്ചു. മതത്തിന്റെയും   സദാചാരത്തിന്റെയും മഹത്വങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. സംഗതി കൂടുതൽ വഷളായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്നും എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇതിനൊരു പരിഹാരം കാണണമെന്ന് സുധാകരൻമാഷും അജിതയും ഖദീജ ടീച്ചറും തീരുമാനിച്ചു. സമൂഹം എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുമെന്നോർത്ത്  നിർമ്മലും  ജാസ്മിനും വെളിയിലിറങ്ങാതെ വീടിനകത്തുതന്നെ ദിവസങ്ങൾ തള്ളിനീക്കി. ജാസ്മിനോട് തൽക്കാലം നിർമ്മലിനെ കാണരുതെന്ന് വിലക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു ഖദീജ ടീച്ചർ.

       അച്ഛനോടും അമ്മയോടും എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് ആലോചിച്ച് എങ്ങിനെയാണ് ഈ വിഷയം അവതരിപ്പിക്കേണ്ടതെന്ന് ആലോചിച്ച് ഉറക്കം വരാതെ രാത്രികൾ കഴിച്ചുകൂട്ടുകയായിരുന്നു നിർമ്മൽ. പാതിരാത്രിയായിട്ടും ഉറക്കം വരാതെ സുധാകരൻമാഷും അജിതയും തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നും ഇടക്ക് സങ്കടപ്പെട്ടും തമ്മിൽത്തമ്മിൽ ആശ്വസിപ്പിച്ചും നേരം കൂട്ടുകയായിരുന്നു. സുധാകരൻമാഷിന് കാര്യം എന്താണെന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നു. അവരെ കൂട്ടികൊണ്ടുവരുവാൻ ബംഗ്ലൂരിൽ പോയപ്പോൾ ചികിൽസിച്ച ഡോക്ടർ നിർമ്മലിന്റെ ശാരീരികമായ പ്രത്യേകതകളെക്കുറിച്ച്   പറഞ്ഞു മനസിലാക്കികൊടുത്തിരുന്നു. അതെങ്ങനെയാണ് അജിതയെ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തേണ്ടതെന്ന് ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ. വാതിൽപ്പാളിയിലൂടെ എത്തിനോക്കിയ വെളിച്ചം നിർമ്മലിന്റെ മുറിയിലെ ലൈറ്റ് അണച്ചിട്ടില്ലെന്ന് മനസിലാക്കി അജിത എഴുന്നേറ്റ് അവന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി നോക്കി. വാതിൽ അടച്ചിരുന്നില്ല.

"നീ ഇനിയും ഉറങ്ങിയില്ലേ? ലൈറ്റണച്ച് ഉറങ്ങ് മോനെ" എന്ന് പറഞ്ഞ് അജിത കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയായിരുന്ന നിർമ്മലിന്റെ അരികിൽ ഇരുന്ന് അവന്റെ തലമുടിയിൽ തലോടി.

നിർമ്മൽ അജിതയുടെ കൈയിൽ ചുംബിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. "അമ്മ ക്ഷമിക്കണം.  ഇനിയെന്നെ മോനേന്നു വിളിക്കേണ്ട.  ഞാനൊരു പെണ്ണാവാൻ തീരുമാനിച്ചു. ജാസ്മിൻ മാത്രമെ എന്നെ മനസിലാക്കിയിട്ടുള്ളു. എനിക്ക് ഞാനായിത്തന്നെ ജീവിക്കണം."  

***

കണ്ണാടിമാഗസിൻ.കോം എന്ന ഓൺലൈൻ മാഗസിനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു.            http://kannadimagazine.com/article/1670

മിനിക്കഥകൾ

ചാറ്റ്ബോക്സ്:

വായനക്കാരി കഥാകാരനോട് ചാറ്റ്ബോക്സിൽ ചോദിച്ചു. "എന്റെ കഥയെഴുതാമൊ?" അപ്പോൾ കഥാകാരൻ അവളോട്‌ ചോദിച്ചു. "എന്താ നിന്റെ കഥ?" അവൾ അവളുടെ കഥ പറഞ്ഞു. അവളുടെ കഥ വായിച്ച് കഥാകാരൻ പറഞ്ഞു. "ഇതൊരു കുമ്പസാരക്കൂടല്ല. ചാറ്റ്‌ബോക്‌സാണ്." അപ്പോൾ അവൾ. "കുമ്പസാരക്കൂടിനെക്കാൾ സുരക്ഷിതമാണ് ഈ ചാറ്റ്ബോക്സ്, ഒരു ഫെയ്ക്ക് ഐ.ഡിയുണ്ടെങ്കിൽ."
 ***************************************************

ഡിജിറ്റൽ ക്ഷേത്രം:

ചാറ്റിങിനിടയിൽ അവൾ പറഞ്ഞു. "ക്ഷേത്രങ്ങളെല്ലാം ഡിജിറ്റിലാക്കണം. അതാ നല്ലത്. വിശ്വാസികൾക്കും സർക്കാരിനും കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമാവും "

ഞാൻ ചോദിച്ചു. "എങ്ങിനെ?"

അവൾ വിശദീകരിച്ചു. "വീട്ടിനകത്ത് നിന്നുതന്നെ ഓൺലൈനിൽ ക്ഷേത്രദർശനം നടത്താനുള്ള സൗകര്യം. വിഗ്രഹവും പൂജയുമൊക്കെ കാണാൻ സാധിക്കുന്നതരത്തിൽ."

ഞാൻ പറഞ്ഞു. "കൊള്ളാലോ നിന്റെ ഐഡിയ."

മറുപടിയായി അവളൊരു സ്‌മൈൽ സ്റ്റിക്കർ അയച്ചു.

അവളുടെ അഭിപ്രായത്തെ പിന്താങ്ങി ഞാൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. "വഴിപാടുകൾക്ക് ഓൺലൈനിൽ പണമടച്ച് പ്രസാദം വീട്ടിൽ എത്തിച്ചുതരുന്ന തരത്തിൽ അല്ലെ?"

അപ്പോൾ അവളൊരു തമ്പ് ലൈക് ചെയ്തു.


 ***************************************************

കാഴ്ച:

കാലത്തുതന്നെ കുളിച്ച് ശുദ്ധിയായി. അമ്പലത്തിൽ പോയി പ്രാർത്ഥിച്ചു. ശാന്തിക്കാരൻ പ്രസാദം കൈയിൽ ഇട്ടു കൊടുത്തു. ഇന്നലെ വൈകുന്നേരം മീൻ വാങ്ങിയപ്പോൾ മീൻകാരൻ കൊടുത്ത ബാക്കി ഇരുപതു രൂപ ശാന്തിക്കാരന്റെ കൈയിൽ അയാളും ഇട്ടു. നോട്ടിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച മീനിന്റെ ചൂളി അയാളും കണ്ടില്ല, ശാന്തിക്കാരനും കണ്ടില്ല. ദൈവം കണ്ടിട്ടുണ്ടാവുമോ? ഓഹ്.. കണ്ടെങ്കിലെന്താ? കാശ് കൊടുത്തത് ദൈവത്തിനല്ലല്ലൊ.


 ***************************************************

ഏതോ ഒരു കെട്ടിടം

 കണ്ണാടി മാഗസിൻ.com http://kannadimagazine.com/article/841.com

          ഞങ്ങൾ പത്ത്-പതിനഞ്ചോളം പേർ ഉണ്ടായിരുന്നു. കൂട്ടത്തിൽ  ഹിന്ദുക്കളും ക്രിസ്ത്യാനികളും പിന്നെ മുസ്ലീങ്ങളുമുണ്ട്. ഞാൻ ഒരാൾ മാത്രമായിരുന്നു യുക്തിവാദി. ഞങ്ങൾ നിർദോഷമായ തമാശകൾ പറഞ്ഞും പരസ്പരം കളിയാക്കിയും യാതൊരു ലക്ഷ്യബോധവുമില്ലാതെ നടക്കുകയാണ്. നടത്തത്തിനിടയിൽ വളരെ പുരാതനമായ ഒരു കെട്ടിടം കണ്ടപ്പോൾ  ഞാൻ പറഞ്ഞു. "ആ കെട്ടിടം നോക്കൂ. എന്തൊരു ഭംഗിയാണ്! അത് ഡിസൈൻ ചെയ്തയാളെ എത്ര അഭിനന്ദിച്ചാലും അധികമാവില്ല. അത് നിർമ്മിച്ച തൊഴിലാളികളുടെ പാടവം അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു!"

ഒരു ക്രിസ്തുമതവിശ്വാസി തിരുത്തി. "കെട്ടിടമോ?! അതൊരു ദേവാലയമാണെന്ന് തോന്നുന്നു."

മുസ്‌ലിം കൂട്ടുകാരൻ വിയോജിച്ചു. അവൻ അല്പം രോഷത്തോടെതന്നെ  പറഞ്ഞു. "നിങ്ങൾക്ക് രണ്ടാൾക്കും കണ്ണുകാണുന്നില്ലെ? ഇസ്‌ലാം മതവിശ്വാസികളുടെ പള്ളിയെക്കുറിച്ചാണോ നിങ്ങൾ തമാശ പറയുന്നത്?"

അപ്പോൾ ഹിന്ദുമതവിശ്വാസിയായ മൂന്നാമത്തെയാൾ ഇടപെട്ടു. "ഒന്ന് നിർത്ത്. അത് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞതൊന്നുമല്ല. ഹിന്ദുക്കളുടെ ക്ഷേത്രമാണ്." 

ക്രിസ്ത്യാനികളും മുസ്ലീങ്ങളും ഹിന്ദുക്കളും തമ്മിൽ ചേരിതിരിഞ്ഞ് തർക്കമായി. തർക്കം മുറുകി കയ്യാങ്കളിയാവാൻ സാധ്യതയുണ്ടെന്ന് മനസിലായപ്പോൾ യുക്തിവാദിയായ ഞാൻ ഇടപെട്ടു. "വെറുമൊരു കെട്ടിടത്തിൻറെ പേരിൽ തല്ലുകൂടുന്നുവെങ്കിൽ നമ്മുടെ സൗഹൃദത്തിൻറെ അർത്ഥമെന്ത്? നിങ്ങൾ എന്തൊരു വിഡ്ഢികളാണ്... ഛെ. കഷ്ടം! എനിക്ക് നിങ്ങളോട് പുച്ഛം തോന്നുന്നു."

എൻറെ ചോദ്യം കേട്ട് അവർ തർക്കം അവസാനിപ്പിച്ച് എന്നോട് കയർത്തു. അവർ മതവിശ്വാസികൾ ഭിന്നത മറന്ന് ഒറ്റക്കെട്ടായി. അപ്പോൾ ഞാനായി കുറ്റക്കാരൻ.  "പുച്ഛിക്കൽ നിർത്ത്. അത് വെറുമൊരു കെട്ടിടമല്ല. വിഡ്ഢിത്തം പറയാതെ നീ ശരിക്കും നോക്ക്." 

          ഞാൻ ശരിക്കും നോക്കി. അവർ മൂന്നുകൂട്ടരും പറഞ്ഞ ഒരു പ്രത്യേകതയും ഞാനതിൽ കണ്ടില്ല. നാലുപേർക്കും വ്യത്യസ്ഥമായി ദൃശ്യമാവുന്നതിൻറെ കാരണം എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടുന്നില്ല. കെട്ടിടം ഒരത്ഭുതം തന്നെ! അത് രൂപകൽപന ചെയ്ത ആളെ ഒന്നു കാണാൻ സാധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ... അല്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങളുടെ കാഴ്ചകൾക്ക് എന്തോ കാര്യമായ തകരാറുണ്ട്.  ഞാനങ്ങെനെയൊക്കെ ചിന്തിച്ചെങ്കിലും അവർക്കിഷ്ടപ്പെടില്ലെന്നു കരുതി മിണ്ടാതിരുന്നു. അവർ വീണ്ടും തർക്കം തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകാർ  ഒത്തുകൂടുമ്പോഴൊക്കെ ദൈവവിശ്വാസത്തിലെ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും അതിലെ  യുക്തിയെക്കുറിച്ചും യുക്തിയില്ലായ്മയെക്കുറിച്ചും സൗഹൃദപരമായി തർക്കിക്കാറുണ്ട്.  പക്ഷെ, ഇപ്പോൾ അതിരുവിടുന്ന ലക്ഷണമാണ്.  എങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ തർക്കം അവസാനിപ്പിക്കണമെന്ന് തോന്നി  ഞാനൊരു ഉപായം പറഞ്ഞു.

"നിങ്ങൾ മൂന്നുകൂട്ടർക്കും നിങ്ങളുടെ ആരാധനാലയമാണെന്ന് തോന്നുന്ന സ്ഥിതിക്ക് എല്ലാവരും ഒരുമിച്ച് അതിനകത്തുകയറി പ്രാർത്ഥിക്കൂ. ഞാനതിൻറെ രൂപവും അതിൻറെ മുകളിലെ കലാസൃഷ്ടികളും  മതിയാവോളം നോക്കി ആസ്വദിക്കട്ടെ."

ആ പറഞ്ഞതും അവർക്കിഷ്ടമായില്ല. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളാ കെട്ടിടത്തിനരികിൽ എത്തിയിരുന്നു.

"വരൂ..." എന്നുപറഞ്ഞ് ഞാൻ മുന്നിൽ നടന്നു. അവർ പക്ഷെ, കൂട്ടത്തോടെ എന്നെ തടഞ്ഞു. 

ആരോ ഒരാൾ ചോദിച്ചു. "നിനക്കെന്താണ് അവിടെ കാര്യം?"
മറ്റൊരാൾ പറഞ്ഞു. "അത് വിശ്വാസികൾക്കുള്ളതാണ്. ദൈവനിഷേധികൾ അവിടെ പോകരുത്."

ഞാൻ സാവധാനമാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്. "നോക്കൂ, അവിടെ നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കുമുൻപ്  ജീവിച്ച  നമ്മുടെ പൂർവ്വികരുടെ വിയർപ്പുതുള്ളികൾ ഇറ്റിവീണിട്ടുണ്ട്. അവരുടെ കരുത്തുറ്റ കരങ്ങളാൽ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട അതിന്റെ ചുമരുകളിൽ തൊട്ടുനോക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ പൂർവ്വികരെ തൊടുന്നതുപോലുള്ള അനുഭൂതിയുണ്ടാവും."

"അവന്റെയൊരു സാഹിത്യം" എന്നുപറഞ്ഞ് ആരോ ഒരാൾ എന്നെപ്പിടിച്ച് തള്ളി. ആ വീഴ്ചയിലാണ് ഉറക്കമുണർന്നത്. മുറിയിൽ നല്ല ഇരുട്ട്. മുറിയുടെ അപ്പുറത്തെ അരികിലെ കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയായിരുന്ന സഹവാസി കൂർക്കം വലിക്കുന്നു. ഇരുട്ടിൽ മൊബൈൽ  തപ്പിയെടുത്ത് സമയം നോക്കി. പുലർച്ചെ നാലുമണിയാവുന്നതേയുള്ളു. ഒരുമണിക്കൂർകൂടി ബാക്കിയുണ്ട്. പിന്നെ എയർകണ്ടീഷൻ യന്ത്രത്തിന്റെ തണുപ്പിൽ അല്പനേരംകൂടി മൂടിപ്പുതച്ചുറങ്ങി.

***


കണ്ണാടി മാഗസിൻ.com  http://kannadimagazine.com/article/841

പേര്

          ദോഹ എയർപോർട്ടിൽനിന്നും കോഴിക്കോട്ട് എയർപ്പോർട്ടിലെത്തിയത് ഖത്തർ എയർവേയ്‌സിലായിരുന്നു. അവിടെനിന്ന് എയർപോർട്ട്  ടാക്സിയിൽ ഫറോക് റെയിൽവെസ്റ്റേഷനിലെത്തി. പതിനെട്ടു വർഷമായി പ്രവാസജീവിതം നയിക്കുന്ന സുകുമാരന്റെ പോക്കും വരവും കഴിഞ്ഞ കുറേ വർഷങ്ങളായി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.ഫറോക്കിലെയോ കോഴിക്കോട്ടെയോ റെയിൽവേസ്റ്റേഷനിൽനിന്ന് കണ്ണൂർ റെയിൽവേസ്റ്റേഷനിലേക്ക്. കണ്ണൂരിൽനിന്നും വീട്ടിലേക്ക് ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷ പിടിക്കും. കാലത്തായതിനാൽ ഏതെങ്കിലും ഒരു വണ്ടിയുണ്ടാവും. സുകുമാരന്റെ കൈയ്യിൽ ഒരു ഹാന്റ്ബാഗും ഒരു ഇടത്തരം ട്രോളിബാഗും മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. കാര്യമായ ലഗേജുകളൊന്നുമില്ലെങ്കിൽ ഈ യാത്ര നല്ല സുഖമാണ്. ബന്ധുക്കൾക്ക് ആർക്കും ബുദ്ധിമുട്ടുമുണ്ടാവുകയില്ല. അല്ലെങ്കിലും കഴിഞ്ഞ അഞ്ചാറുമാസങ്ങളായി ബന്ധുക്കളെല്ലാം അകൽച്ചയിലാണ്. അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നില്ല. മനുഷ്യർ ശീലിച്ച ശീലങ്ങളിൽനിന്നും വ്യത്യസ്ഥമായത് കാണുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ അവർക്ക് പെട്ടെന്ന് ഉൾക്കൊള്ളാനാവില്ല. അത് മനുഷ്യസഹജമാണ്. സുകുമാരൻ റെയിൽപ്പാളത്തിലേക്ക് നോക്കി ഓരോന്നാലോചിച്ചുകൊണ്ട് സ്റ്റീൽ പൂശിയ ഇരുമ്പുകസേരയിൽ കണ്ണൂരിലേക്കുള്ള വണ്ടിക്കായി കാത്തിരുന്നു.

          രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാത്തത്തിന്റെ ക്ഷീണം പുകച്ചിലും ചൊറിച്ചിലുകളുമായി കണ്ണുകളിൽ. ഉറങ്ങാത്തത് ഇന്നലെ ഒരു രാത്രിയായല്ല. കഴിഞ്ഞ കുറേ രാത്രികളിലായി ഉറക്കം വളരെ കുറവാണ്. ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോഴെല്ലാം മകളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളാണ്. മകൾ കാരണമാണ് ബന്ധുക്കൾ പിണങ്ങിനിൽക്കുന്നത്. കൗണ്ടറിൽനിന്ന് ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി ഒന്നാംനമ്പർ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിൽ കടന്നപ്പോൾത്തന്നെ അടുത്തുകണ്ട ഒരു ചെറിയ കടയിൽനിന്ന് ഒരു കോഫിയും പപ്‌സും വാങ്ങിക്കഴിച്ചു. അതിനുശേഷമാണ് ഫ്ലൈഓവർ കടന്ന് രണ്ടാംനമ്പർ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിലെത്തിയത്. വടക്കോട്ടുള്ള വണ്ടി വന്നുനിൽക്കുക രണ്ടാംനമ്പർ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിലാണ്. സുകുമാരൻ വാച്ചിൽ നോക്കി. ആറുമണി. ആറെ പത്തിന് എത്തേണ്ടിയിരുന്ന വണ്ടി അരമണിക്കൂർ വൈകിയാണ് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. റെയിൽപ്പാളം ഒരു വളവു തിരിഞ്ഞ് അദൃശ്യമാവുന്നിടത്തേക്ക് കുറച്ചുനേരം വെറുതെ നോക്കി പിന്തിരിഞ്ഞ് ഒന്നാംനമ്പർ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിൽ അഭിമുഖമായിരിക്കുന്നവരിലേക്ക്   നോക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് മറ്റൊരാൾവന്ന് തൊട്ടരികിൽ ഇരുന്നത്. അമ്പത്തഞ്ചോ അറുപതോ വയസ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന അയാളുടെ ഇസ്തിരിമടക്കുകളുള്ള പാന്റ്‌സിൽ നിന്നോ ഷർട്ടിൽനിന്നോ അത്തറുമണം പരന്നു. അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. സുകുമാരനും തിരിച്ച് അങ്ങോട്ടും  പുഞ്ചിരിച്ചു. അയാളുടെ കൂടെ ഭാര്യയും മകളുമുണ്ട്. യൗവ്വനം മുഖത്തുനിന്ന് മാഞ്ഞുപോയിട്ടില്ലാത്ത  ആ സ്ത്രീ കറുത്ത പർദയാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്. പതിമൂന്നോ പതിനഞ്ചോ വയസ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന മകൾ ഉമ്മയെ ചേർന്നുനിന്നു. ഉമ്മ ഇരുന്നപ്പോൾ  മകളും ഇരുന്നു.

അയാൾ ചോദിച്ചു. "ഗൾഫിന്ന് വെര്വാല്ലെ?"
സുകുമാരൻ പറഞ്ഞു. "അതെ."
ഏടത്തേക്കാ പോണ്ടെ?" അയാളുടെ ചോദ്യം.
"കണ്ണൂരിലേക്ക്" സുകുമാരൻ മറുപടി പറഞ്ഞു."
 "ഞാനും കൊറേക്കാലം ദുബായിലേനും. മുപ്പത് കൊല്ലം." അയാൾ അയാളെപ്പറ്റി വിശദീകരിച്ചു. "ഇപ്പം അഞ്ച് കൊല്ലായിറ്റ് നാട്ടിത്തന്നെ ചെറിയൊര് കച്ചോടായിറ്റ് കയ്യ്ന്ന്."  
സുകുമാരൻ തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങളിലെ പുതിയ വിശേഷങ്ങളെക്കുറിച്ച് എന്തൊക്കെയോ ചോദിച്ചറിയാനുണ്ടായിരുന്നു. സുകുമാരൻ സംസാരിക്കാൻ താല്പര്യമില്ലാത്തയാളാണെന്നു കരുതി അയാൾ പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

          അയാളുടെ സംസാരം ഭാര്യയോടും മകളോടുമായി. ഭാര്യ വണ്ടി വരാൻ വൈകുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ആവലാതി പറഞ്ഞു.  മകൾ അക്ഷമയോടെ നിൽപ്പുറക്കാതെ നിൽക്കുകയും ഇരിക്കുകയും ചുരിദാറിന്റെ ഷാളുകൊണ്ട് തലയിലിട്ട തട്ടം ഊർന്നുപോകവെ നേരെയാക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെയിരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് അയാൾ സുകുമാരന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. 
എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു. "പേരെന്താ?"
"സുകുമാരൻ."
അവർക്കിടയിൽ വീണ്ടും മൗനം  കനത്തു. അടുത്ത കാലത്തായി പേരുചോദിക്കുന്നത് വെറുതെ പരിചയപ്പെടാൻ മാത്രമല്ലെന്ന് സുകുമാരൻ ഓർത്തു. ഇതുപോലെ എവിടെയെങ്കിലും കാണുമ്പോഴും ഒരുമിച്ച് ഇരിക്കുമ്പോഴും പരിചയമില്ലാത്ത ആളാണെങ്കിൽ ആദ്യംതന്നെ പേര് ചോദിക്കുക എന്നത് പുതിയ രീതിയാണ്. മതം മനസിലാവാനുള്ള എളുപ്പവഴി. പിന്നീടേ നാട്ടുവിശേഷങ്ങൾ സംസാരിക്കുകയുള്ളു. ഇന്ന് പുലർച്ചെ വിമാനത്തിൽവച്ച് അടുത്ത സീറ്റിൽ ഇരുന്ന സഹയാത്രികൻ ചോദിച്ചത് പേരായിരുന്നു. പേര് പറഞ്ഞതിന് ശേഷം കോഴിക്കോട് എയർപ്പോർട്ടിലെത്തുംവരെ മറ്റൊന്നും ചോദിക്കുകയോ പറയുകയോ ചെയ്തില്ല. ഇയാളും ഒരുപക്ഷെ, അങ്ങനെയായിരിക്കുമോ എന്നാലോചിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് അയാൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയത്.
"ബസ്സിന്‌ പോമ്പം കൊറേ സമയെടുക്കും. അത്വോണ്ടാ ട്രെയിനിന് പോകാന്ന് വെച്ചെ. ആപ്ളേക്ക് ട്രെയിനും വൈകി."
സുകുമാരൻ ചോദിച്ചു. "ഏട്യാ പോണ്ടെ?"
"ഞമ്മക്ക് തലശ്ശേര്യാ പോണ്ടെ." അയാൾ പറഞ്ഞു. "മൂത്തമോളെ പുയ്യാപ്ല തലശ്ശേരിക്കാരന. മൂപ്പരെ കുടുംബത്തില് ഒര് കല്ല്യാണുണ്ട്."
പിന്നെയും സംസാരിച്ചു. രണ്ടുപേരും നാട്ടുവിശേഷങ്ങൾ സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി. രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികളെക്കുറിച്ചും സർക്കാരിനെക്കുറിച്ചും പറയാൻ അയാൾക്ക് ഭയമുള്ളതുപോലെ തോന്നി. ഈ ചെറിയ സമയത്തെ യാത്രക്കിടയിൽ പേര് അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതിൽ കാര്യമൊന്നുമില്ലായെന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെ വെറുതെ സുകുമാരനും അയാളുടെ പേര് ചോദിച്ചു. അയാൾ പേര് പറഞ്ഞു.
സുകുമാരൻ ചോദിച്ചു. "ഇപ്പൊ നാട്ടില് സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കാൻ പറ്റാണ്ടായില്ലേ?"
അയാൾ പറഞ്ഞു. "പണ്ടത്തെപ്പോലെ ഒത്തൊരുമില്ലാണ്ടായി. മതത്തിന്റേം ജാതീന്റേം പേരില്."
അതുകേട്ട് അയാളുടെ ഭാര്യ പറഞ്ഞു. "ഓരോന്ന് കേക്കുമ്പം പേട്യാക്ന്ന്."
അപ്പോൾ മകൾ ഉമ്മയെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് കൈയ്യിൽ പിടിച്ചുനുള്ളി.

         കാശ്മീരിലെ എട്ടുവയസുള്ള നാടോടി ബാലികയെ ക്ഷേത്രത്തിനകത്തുവച്ച് ബലാൽസംഗം ചെയ്തുകൊന്ന വാർത്തകൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ദിവസങ്ങളായിരുന്നു. നിസ്സഹായയായി ജീവനുവേണ്ടി യാചിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ മനസിനെ വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നു. സുകുമാരൻ അറിയാതെ അടുത്തുനിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ നോക്കിപ്പോയി. അവളുടെ കാതിൽ ആടുന്ന കമ്മൽ മരച്ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ നൂണിറങ്ങിയ സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ തിളങ്ങി. പ്രണയിക്കുന്ന മുസ്‌ലിം ചെറുപ്പക്കാരനെമാത്രമേ വിവാഹം ചെയ്യൂവെന്ന് വാശിപിടിച്ചുനിൽക്കുന്ന പതിനേഴുവയസുള്ള തൻ്റെ മകളെക്കുറിച്ചോർത്തു. ഈ അവധി അവളുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. പ്രവാസികളുടെ അവധിക്കാലം ഇങ്ങനെ ഓരോ ആവശ്യങ്ങൾക്കുള്ളതാണ്. ചില തീരുമാനങ്ങളെടുക്കുവാനും, എടുത്ത തീരുമാനങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കുവാനും. അപ്പോഴേക്കും തിരിച്ചുപോകേണ്ട ദിവസമാകും. 

          മകൾ വാശിക്കാരിയാണ്. ഏകമകളാണ്. പിന്നെയുള്ളത് ഏഴാംതരത്തിൽ പഠിക്കുന്ന മകനാണ്. ശരിയെന്നുതോന്നുന്നതിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്ന പ്രകൃതമാണ് മകളുടേത്. അവളുടെ ഇഷ്ടം അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ അതുതന്നെ നടക്കട്ടെ. കുടുംബക്കാരും നാട്ടുകാരും പിണങ്ങും. ഞങ്ങളെ അകറ്റിനിർത്തും. അതൊന്നും സാരമില്ല. പക്ഷെ, അവൾ ചെറിയ കുട്ടിയല്ലെ. ഈ പ്രായത്തിൽ അങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നുക സ്വാഭാവികമാണ്. സുകുമാരൻ ഓർത്തു. പ്രീഡിഗ്രി തോറ്റശേഷം വാഹനങ്ങൾ റിപ്പയർ ചെയ്യുന്ന വർക്ക്‌ഷോപ്പിൽ ജോലിക്കുപോയത്. വർക്ക്ഷോപ്പിന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്തായിരുന്നു ദിനേശ് ബീഡി കമ്പനി. അവിടെ ബീഡിപ്പണിക്ക് വരുന്ന നക്ഷത്രക്കണ്ണുകളും നീണ്ട മൂക്കുമുള്ള വെളുത്തുമെലിഞ്ഞ മുസ്‌ലിം പെൺകുട്ടിയുണ്ടായിരുന്നു. അവളോട്‌ ഒരിഷ്ടം തോന്നിയിരുന്നു. അവൾക്ക് തിരിച്ചും. കുറേ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ ബീഡിപ്പണിക്ക് വരാതായി. ബീഡി കമ്പനിയിലെ മറ്റു സ്ത്രീകളിൽനിന്നാണ് അറിഞ്ഞത്, അവളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞുവെന്ന്. പിന്നീട് അവളെ കണ്ടിട്ടേയില്ല. ക്രമേണ ക്രമേണ കാണാൻ സാധിക്കാത്തതിലുള്ള മനപ്രയാസം മാറി. ഈ പ്രായത്തിലെ തോന്നലുകൾക്ക് അത്രയേ ആയുസുള്ളു. അത് മകളെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കിക്കൊടുക്കുന്നതിൽ അവളുടെ അമ്മയും ഞാനും പരാജയപ്പെട്ടു.

"കണ്ണൂർ ഏർപ്പോർട്ട് ഓപ്പണാകാനായി ല്ലേ?" അയാളുടെ ചോദ്യമാണ് ചിന്തയിൽനിന്നും ഉണർത്തിയത്.
"മ്ഉം." സുകുമാരൻ മൂളി. "സപ്തംബറിലങ്ങാറ്റൊ ഓപ്പണാകുംന്ന് പറീന്ന്ണ്ട്."
"അട്ത്ത വെരവ് ന്ങ്ങക്കാടത്തേക്ക് വെര. വേഗം വീട്ടിലെത്താല. ഇങ്ങനെ വണ്ടിക്ക് കാത്ത്‌നിക്ക്ന്നത് *കൈച്ചലാകും."
സുകുമാരൻ എന്തോ മറുപടി പറയാൻ തുനിയുമ്പോഴാണ് വണ്ടിയുടെ ചൂളംവിളി കേട്ടത്. 
മകൾ അയാളുടെ ഇസ്തിരിമടക്കുള്ള ഷർട്ടിൽ തൊട്ടുവിളിച്ചു. "ഉപ്പാ എണീക്ക് വണ്ടി വെര്ന്ന്ണ്ട്."

അപ്പോഴേക്കും വണ്ടി അടുത്തെത്തിയിരുന്നു. ഫറോക്ക് സ്റ്റേഷൻ വളരെ  ചെറുതായതിനാൽ അധികനേരം നിർത്തിയിടില്ല. അതുകൊണ്ട് മുന്നിൽകണ്ട കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽതന്നെ കയറി.വാതിലിനടുത്തുള്ള സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. സന്ദർഭവശാൽ ആ കുടുംബവും സുകുമാരനും ഒരേ കമ്പാർട്ട്‌മെന്റിലായിരുന്നു. അത് റിസർവേഷൻ കമ്പാർട്ട്‌മെന്റായിരുന്നു.
"ടീട്ടീയാർ ചെക്കിങ്ങിന് വന്നിനെങ്കിൽ മാറിക്കേറാം." അയാൾ ഭാര്യയോടും മകളോടുമായി പറഞ്ഞു.
ഭാര്യയും മകളും തിരിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. യാത്രക്കാർ കുറവായിരുന്നു.  അപ്പുറത്തെ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഒരു വൃദ്ധനും വൃദ്ധയും ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങേയറ്റത്തെ വാതിലിനടുത്ത് രണ്ടു ചെറുപ്പക്കാർ നിൽക്കുകയും ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടി ഓടിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ ചെറുപ്പക്കാരിൽ രണ്ടുപേർ അവർക്കടുത്തായി വന്ന് ഇരുന്നു. മറ്റൊരാൾ വാതിലിനടുത്ത് നിന്നു. അവരുടെ കയ്യിലെ ചരടും നെറ്റിയിൽ ആശ്ചര്യചിഹ്നംപോലെ തോന്നിക്കുന്ന കുങ്കുമക്കുറിയും കണ്ടിട്ടാവണം ഉമ്മയുടെയും മകളുടെയും മുഖത്ത് ഒരു പരിഭ്രമം. അതുവരെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അവർ പെട്ടെന്ന് മൗനികളായി. പെൺകുട്ടി സുകുമാരനെ നോക്കി. സുകുമാരൻ പെൺകുട്ടിയെയും.

           വണ്ടി കോഴിക്കോട്ട് എത്തിയപ്പോൾ ചെറുപ്പക്കാർ മൂന്നുപേരും ഇറങ്ങി. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ നിറയെ ജനങ്ങളാണ്. ധാരാളം യാത്രക്കാർ കയറാനുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു യുവതിയും രണ്ടു യുവാക്കളും പിന്നെ ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കനും അവരോടോപ്പമിരുന്നു. വണ്ടി പതിവിലധികം സമയം സ്റ്റേഷനിൽ നിർത്തിയിട്ടപ്പോൾ യാത്രക്കാർ അക്ഷമരായി. യുവതിയും യുവാക്കളും സ്‌കൂൾ സിലബസിനെക്കുറിച്ചും പിണറായി സർക്കാരിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസനയത്തെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ സംസാരിച്ചു. അവർ കണ്ണൂരിലേയും തലശ്ശേരിയിലേയും സ്‌കൂളുകളിൽ ജോലിക്കുപോകുന്ന അദ്ധ്യാപരാണ്. 

വടകരയിലെത്തിയപ്പോഴാണ് ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കൻ വണ്ടിയിൽ കയറിയത്. "ഈടിരുന്നൊ. ഞമ്മള് തലശ്ശേരിയെറങ്ങും." ഉമ്മയോടും മകളോടും അല്പം നീങ്ങിയിരിക്കാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അയാൾ മധ്യവയസ്കനെ ക്ഷണിച്ചു. അടുത്ത സ്റ്റോപ്പ് തലശ്ശേരിയാണ്. മലബാർ എക്സ്‌പ്രസിന് വടകരയിൽനിന്നും തലശ്ശേരിയിലെത്താൻ അരമണിക്കൂർ മതി. 

മദ്ധ്യവയസ്കൻ ഏറെ അസ്വസ്ഥനായിരുന്നു. അയാൾക്ക് പോകേണ്ടത് മംഗലാപുരത്തേക്കാണ്. മെഡിക്കൽകോളേജിൽ അഡ്‌മിറ്റായിരിക്കുന്ന ഭാര്യയ്ക്ക് ഇന്നാണ് ഓപ്പറേഷൻ. കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽകോളേജിലെ ചികിത്സയിൽ ഫലമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് മംഗലാപുരം കാണിച്ചതാണ്. ആൺമക്കൾ രണ്ടുപേരും ആശുപത്രിയിലുണ്ടെങ്കിലും ഓപ്പറേഷൻവാർഡിലേക്ക് കയറുന്നതിനുമുൻപ് അവിടെയെത്തണം. ഭാര്യയെ കാണണം. 
അസ്വസ്ഥതയോടെ മദ്ധ്യവയസ്കൻ പറഞ്ഞു. "തലശ്ശേരിയിലെന്തോ കൊയപ്പം നടന്നിറ്റ്ണ്ട്."
തലശ്ശേരിയിൽ ഇറങ്ങേണ്ടുന്ന അദ്ധ്യാപിക ഭയത്തോടെ കൂടെയുള്ള അദ്ധ്യാപകരെ നോക്കി. 
അദ്ധ്യാപരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു. "അതെ. ഇന്ന് പുലർച്ചെ പള്ളിക്ക് കല്ലെറിഞ്ഞുന്നും അമ്പലത്തിന്റെ ഭണ്ഠാരം തച്ചുപൊളിച്ചുന്നും പറീന്ന് കേട്ട്."
ഉമ്മയുടെ വായിൽനിന്നും അവരറിയാതെ ശബ്ദം വന്നു."പടച്ചോനേ..." 
മകൾ ഉമ്മയുടെ കയ്യിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. 
"ആട എടക്കെടെണ്ടാക്ന്നതല്ലെ." അയാൾ ഭാര്യക്കും മകൾക്കും ധൈര്യം പകർന്നു. എങ്കിലും അയാളുടെ മനസിലും ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരാന്തൽ. 
മദ്ധ്യവയസ്കൻ പറഞ്ഞു. "രണ്ടുദിവസംമുമ്പ് കോളേജിൽ പഠിക്ക്ന്ന കൊറച്ച് കുട്ട്യള് അമ്പലത്തില് കേറി. ആങ്കുട്ട്യളും പെങ്കുട്ട്യളുംണ്ടായിന്. എല്ലാരും ഇന്ദുകുട്ട്യളെന്ന്യേനും. കുട്ട്യളെല്ലേ കൊറച്ച് തമാശ്യേല്ലുണ്ടാക്വല്ല. ഓല് തമ്മാമ്മല് വിളിച്ചിര്ന്നത് വട്ടപ്പേരേനും. അയില് ഒരുത്തന്റെ *വട്ടപ്പേര് ഞമ്മളെകൂട്ടരെ പേരാ. അത് വിളിക്ക്ന്നത് ആരെല്ലോ കേട്ട്ക്ക്. അമ്പലത്തിനാത്ത് മാപ്ലാമ്മാർക്കെന്താ കാര്യന്നും പറഞ്ഞ് അന്നെന്നെ കൊയപ്പായിക്ക്. അയിന്റെ ബാക്ക്യാ ഇന്ന്ണ്ടായെ." 

           അപ്പോഴേക്കും വണ്ടി തലശ്ശേരിയിലെത്തിയിരുന്നു. അയാളും ഭാര്യയും മകളും ഇറങ്ങി. അവർ അരികിലൂടെ നടന്നുപോയപ്പോൾ മറ്റുള്ളവരുടെ മൂക്കിലേക്ക് അത്തറുമണം കയറി. തലശ്ശേരിയിൽ നിന്നും കാസർഗോട്ടേക്കും മംഗലാപുരത്തേക്കും പോകേണ്ടവർ കുറേപ്പേർ കയറാനുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടി പുറപ്പെടാനായി ചൂളം വിളിച്ചു. വണ്ടി സാവധാനം മുന്നോട്ട് ചലിച്ചു. പെട്ടെന്നായിരുന്നു, ഒന്നാംനമ്പർ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിൽനിന്നും നിലവിളി ഉയർന്നത്. ആളുകളെല്ലാം നാലുപാടും ചിതറിയോടുന്നു. എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ആർക്കും മനസിലായില്ല. ഒരു യുവാവ് ഉടുതുണിയില്ലാതെ ശരീരം മുഴുവൻ രക്തമൊഴുക്കിക്കൊണ്ട് പ്രാണരക്ഷാർത്ഥം വണ്ടി ചലിക്കുന്ന ദിശയിലേക്കുതന്നെ ഓടുന്നു. ആയുധവുമായി മൂന്നാലുപേർ അയാളെ പിന്തുടരുന്നു. പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിൽ വീണുകിടന്ന മറ്റൊരു യുവാവിന്റെ ശരീരം രക്തത്തിൽ കുതിർന്ന് പിടഞ്ഞുപിടഞ്ഞ് നിശ്ചലമായി. അതൊരു കലാപത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു. ആ ദാരുണമായ കാഴ്ച്ചയെ പിന്തള്ളി മുന്നോട്ട് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന വണ്ടിയുടെ വേഗത കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. 
***

*വട്ടപ്പേര് = കോഴിക്കോട് ഭാഗത്തെ വിളിപ്പേരിന്റെ പ്രാദേശിക പദം.
*കൈച്ചലാകും = അവസാനിക്കും 

രക്തസാക്ഷികളുടെ മക്കൾ

2021 - September

          രണ്ടു ചെറുപ്പക്കാർ. ഉപരിപഠനകാലത്ത് ഒരേ വിദ്യാലയത്തിൽ പഠിക്കുന്നവരാണെന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലും തൊഴിലിടത്തിലാണെന്ന് സങ്കല്പിക്കാം. സ്ത്രീയോ പുരുഷനോ ആയിരിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ ഒരാൾ സ്ത്രീയും മറ്റെയാൾ പുരുഷനുമായിരിക്കാം. രണ്ടുപേരും പരിചയപ്പെട്ടു. അവരുടെ ജാതിയും മതവും ലിംഗവും പാർട്ടിയും അറിയാത്തതുകൊണ്ട് നമുക്കവരെ 'എക്സ്'  എന്നും 'വൈ' എന്നും വിളിക്കാം.

എക്സ് ചോദിച്ചു. "അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലേ?"

വൈ പറഞ്ഞു. "അമ്മയുണ്ട്. അച്ഛനില്ല."

"എനിക്കും. അച്ഛൻ മരിച്ചുപോയി. ആരോ കൊന്നതാ." എക്സ്  പറഞ്ഞു. മുഖത്ത് അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന ഉന്മേഷം മാഞ്ഞുപോയി. പാർട്ടിയുടെ പതാക പുതപ്പിച്ച മൃതദേഹം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു.

"എന്റെ അച്ഛനെയും കൊന്നതാ." അച്ഛനെ മനസ്സിൽ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

രണ്ടു പാർട്ടികളിൽപ്പെട്ടവരാണെങ്കിലും ഈയൊരു കാര്യത്തിൽ തുല്യ അനുഭവമുള്ളവരാണെന്ന് അവർ പരസ്പരം തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

വൈ ചോദിച്ചു. "നീ നിന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടിട്ടുണ്ടൊ?"

"കണ്ടിട്ടുണ്ട്. വളരെ ചെറിയ പ്രായത്തിലായിരുന്നല്ലോ അത്. നേഴ്സറിയിൽ പഠിക്കുന്ന കാലമായിരുന്നു. മുഖം വ്യക്തമാവുന്നില്ല.

"ഞാൻ കണ്ടതേ ഓർക്കുന്നില്ല. മുലകുടി മാറാത്ത കുട്ടിയയായിരുന്നത്രെ അപ്പോൾ ഞാൻ."

അവർ കൂട്ടുകാരായി.

"ഒരേ അനുഭവമുള്ളവരായതുകൊണ്ടാ നമ്മൾ പെട്ടെന്ന് അടുപ്പത്തിലായത്." എക്സ് ആണ് അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്.

അപ്പോൾ വൈ പറഞ്ഞു. "ചെറുപ്പത്തിൽ ഞാനാരോടും കൂട്ടുകൂടാറുണ്ടായിരുന്നില്ല. വീട്ടിനടുത്തുള്ള മൈതാനത്തിൽ കുറേ കുട്ടികൾ കളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ, ഞാൻ അവരോടൊപ്പം കൂടാറില്ല. ആ കുട്ടികളിലെ ആരുടെയൊ അച്ഛനായിരുന്നു എൻറെ അച്ഛനെ കൊന്നത്."

പിന്നെ രണ്ടുപേരും കൈ കോർത്തുപിടിച്ചു നടന്നു.
***

(സമർപ്പണം: രാഷ്ട്രീയ പകപോക്കലിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്ക്.)

അമ്മ

വർത്തമാനം പത്രം, ഖത്തർ എഡീഷൻ

      ഇന്നലെ പട്ടാപ്പകൽ ആയിരുന്നു, കവലയിലെ ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിൽ ആരെയോ കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്ന അയാളെ ആരൊക്കെയോചേർന്ന് വെട്ടിപ്പരിക്കേൽപ്പിച്ചത്. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച്ച ഗ്രാമത്തിന്റെ മറ്റൊരുഭാഗത്ത് നടന്ന സംഘട്ടനത്തിൽ ഒരാൾ കൊല്ലപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിന്റെ പ്രതികാരമാണിതെന്ന് ജനങ്ങൾക്കും പോലീസിനുമറിയാം. ആ സംഘട്ടനവുമായി അയാൾക്ക് യാതൊരു ബന്ധവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നാണറിഞ്ഞത്. ഇന്ന് കാലത്ത് മെഡിക്കൽ കോളേജിൽവച്ച് അയാൾ മരണപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ അയാളുടെ പാർട്ടിക്ക് ഒരു രക്തസാക്ഷികൂടിയായി. ഇനി ഗ്രാമത്തിൽ എവിടെയെങ്കിലും ഒരു സ്മാരകസ്‌തൂപം  ഉയർന്നുവരും. കാലക്രമേണ അതും ആരാലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെയാവും. 

                         കൊലപാതകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വാർത്തകൾ എന്തൊക്കെയാണ്! കൊലപാതകം  ആരോപിക്കപ്പെടുന്ന പാർട്ടിയുടെ നേതാക്കളും പ്രവർത്തകരും പറയുന്നു. "കൊല്ലപ്പെട്ടയാൾ ഒരു ഗുണ്ടയാണ്‌, വ്യഭിചാരിയാണ്, ലഹരിവിൽപ്പനക്കാരനാണ്, ഏതോ ധനികന്റെ ബിനാമിയാണ്. അതിലുള്ള വ്യക്തിവൈരാഗ്യമാണത്രെ കൊലക്ക് കാരണം." ഇങ്ങനെപോയി കൊലപാതകം നടത്തിയ പാർട്ടിക്കാരുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ. ഇങ്ങനെയൊക്കെ കേട്ട് അയാളെ അറിയാവുന്നവർ വിശ്വസിച്ചോ വിശ്വസിക്കാതെയോ ഭയം കാരണമോ നിശബ്ദത പാലിച്ചു.

                          

 അയാൾക്ക് രണ്ടു കൊച്ചു കുട്ടികളുണ്ട്. മനുഷ്യനെന്നാൽ മനുഷ്യനെത്തന്നെ വെറുതെ പകവച്ച് കൊല്ലുന്ന ജീവിയാണെന്ന് മനസിലാക്കാനുള്ള പ്രായമാവാത്ത കുട്ടികൾ. അയാളുടെ ഭാര്യ നിറയൗവനത്തിന്റെ മനസ്സും ശരീരവുമുള്ളവളാണ്. അവൾ തന്റെ വൈധവ്യത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാനാവാതെ കുട്ടികളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു തേങ്ങി. അമ്മയല്ലെ അവൾ ഇങ്ങനെ ആഗ്രഹിച്ചിരിക്കണം. "എന്റെ കുട്ടികളുടെ അച്ഛൻ ആളുകൾ പറയുന്നതുപോലെയൊന്നുമല്ല. എന്റെ കുട്ടികൾ അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളിന്റെ മക്കളായി അറിയപ്പെടരുതേ..." 
*** 

മായനിക്കയുടെ ചിന്തകൾ

1998 ൽ എഴുതിയ കഥയാണ്. ഒരിക്കൽ ഇരുപതിൽ താഴെമാത്രം എഴുത്തുകാർ പങ്കെടുത്തിരുന്ന മാതൃഭൂമി സ്റ്റഡിസർക്കിളിന്റെ സർഗ്ഗസദസിൽ അവതരിപ്പിച്ചതല്ലാതെ പിന്നെയാരും ഈ കഥ കേൾക്കുകയോ വായിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം പൊടിതട്ടിയെടുത്ത് നിങ്ങൾക്കുമുന്നിൽ സമർപ്പിക്കുന്നു. ഒരിക്കൽക്കൂടി ചെത്തിമിനുക്കിയിട്ടുണ്ട്. 
-----------------------------------------------------------------------------------

          കൊളച്ചേരിയിലെ പണക്കാരിൽ ഒരാളാണ് മായനിക്ക. മായനിക്കക്ക് തൃശ്‌നാപ്പള്ളിയിൽ കച്ചവടമായിരുന്നു. അതിനുമുൻപ് മൈസൂരിലും കൽക്കത്തയിലും ധാക്കയിലും ദില്ലിയിലും ലാഹോറിലുമൊക്കെ മായനിക്ക പോയി. അവിടെയും   കച്ചവടംതന്നെയായിരുന്നു തൊഴിൽ. സിലോണിലേയും ബർമ്മയിലേയും സിങ്കപ്പൂരിലേയും തെരുവുകളിലൂടെ കച്ചവടക്കാരനായി പല വേഷങ്ങളിൽ മായനിക്ക അലഞ്ഞുനടന്നിരുന്നു. ഏറ്റവും അവസാനമാണ് അതായത് ഇന്ത്യക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയതിനുശേഷമാണ് തൃശ്‌നാപ്പള്ളിയിൽ കച്ചവടം സ്ഥിരമാക്കിയത്. 

          തൃശ്‌നാപ്പള്ളിയിലെ ഒരു തുണിക്കടയുടെയും ഒരു ഹോട്ടലിന്റെയും ഉടമയാണ് ഇപ്പോഴദ്ദേഹം. ഒന്നാമത്തെ മകളുടെ പുതിയാപ്ലയാണ് തുണിക്കട നോക്കിനടത്തുന്നത്. ഹോട്ടലിന്റെ നടത്തിപ്പുകാരൻ രണ്ടാമത്തെ മകളുടെ പുതിയാപ്ലയും. മാസാമാസം ആദ്യത്തെയാഴ്‌ച രണ്ടിന്റെയും വരവുചിലവുകണക്കുകളും ലാഭവും മുടങ്ങാതെ മായനിക്കയുടെ കൈയിലെത്തുന്നു. മായനിക്കക്ക് നാലുമക്കളാണ്. മൂത്തതും ഇളയതും പെണ്ണ്. നടുവിലത്തെ രണ്ടും ആണ്. ആൺമക്കൾ രണ്ടുപേരും ഗൾഫിൽ കച്ചകവടക്കാരാണ്.

മായനിക്കയുടെ പറമ്പുകളിലെ പ്രധാന പണിക്കാരനായ കുട്ട്യാലിക്ക മായനിക്കയെപ്പറ്റി ആശാരിമാരോട് പറഞ്ഞു. "ദാ നോക്ക്... പാവം മൻച്ചനാട്ട്വാ. പളുങ്ക് പോലത്തെ മനസ്സാ."

മൂത്ത മകൾ ഫാത്തിമ്മയുടെ വീടുപണിക്ക് വന്നതായിരുന്നു ആശാരിമാർ. തൊട്ടപ്പുറത്തെ പറമ്പിൽ ഇളയ മകൾ കുഞ്ഞാമിനക്ക് പുതിയ വീട് പണിഞ്ഞുകൊടുത്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ആശാരിമാരുടെ മേസ്ത്രി മുകുന്ദനാശാരി സമ്മതിച്ചു. "ഉയ്യന്റപ്പ ഇതുപോലത്തെ മനുഷ്യന ഏടിയെങ്കിലും കാണ്വാ!"     

          കുട്ട്യാലിക്കക്ക് മായനിക്കയോളംതന്നെ പ്രായം കാണും. എന്നാലും അയാൾ മായനിക്കയെ ഇക്കയെന്നേ വിളിക്കൂ. തെങ്ങിനും വാഴയ്ക്കും വളമിടാനും പറമ്പ് കിളക്കാനും തേങ്ങയും അടയ്ക്കയും പറിക്കാനും തേങ്ങയുണക്കി കൊപ്രയാക്കാനും അവ കൊണ്ടുപോയി വിൽക്കാനും കുട്ട്യാലിക്ക വേണം. എന്തിനും ഏതിനും കുട്ട്യാലിക്കയുടെ മേൽനോട്ടമുണ്ടെങ്കിലേ മായനിക്കക്ക് തൃപ്തിയാവൂ. കുട്ട്യാലിക്ക മായനിക്കയെപ്പറ്റി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് മായനിക്കയുടെ വരവ്. മായനിക്കയെ കണ്ടപ്പോൾ കുട്ട്യാലിക്ക സംഭാഷണത്തിന്റെ വിഷയം മാറ്റി. 
"ബിട്ടീ കൂടാനാവുമ്പേക്ക് പണിയെല്ലും തീര്വ ആസാരീ?"   

"വീട്ട് കൂട്ടല് ഈ മാസന്നെ വേണന്നെല്ലേ ഈയാള് പറീന്ന്. അപ്ളേക്ക് പണിയൊന്നും തീരൂല്ല." മുകുന്ദനാശാരി തീർത്തുപറഞ്ഞു.

"തീരൂല്ലാന്ന?" - അത് ചോദിച്ചത് മായനിക്കയാണ്. അല്പം ദേഷ്യത്തോടെയാണ് ചോദ്യം. അയാൾ തുടർന്നു - "അട്ത്ത മാസം സഫറ് മാസാ. ഇമ്മാസം കൂടീറ്റില്ലേപിന്ന  സഫറ് മാസം കൂടാമ്പറ്റൂല്ല." 

കുട്ട്യാലിക്ക മായനിക്കയുടെ പക്ഷം ചേർന്നു. അപ്പോൾ മുൻശുണ്ഠിക്കാരനായ മുകുന്ദനാശിക്ക്‌ ദേഷ്യം വന്നു. നിങ്ങളെന്നാ പറീന്ന് മായനിക്കാ? പതിനഞ്ച് ദെവസംകൊണ്ട് നാല്പ്പത് നാൽപ്പത്തഞ്ച്‌ ജനൽചട്ടോം പന്ത്രണ്ട് ഡോറും ണ്ടാക്കാങ്കയ്യാ?"

മായനിക്ക അതിന് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അയാൾ വിഷയം മാറ്റാനെന്നോണം കുട്ട്യാലിക്കയോടായ് ചോദിച്ചു. "ഇന്നെന്താ പണീല്ലാഞ്ഞിറ്റാ?"

"പണില്ലാഞ്ഞിറ്റൊന്ന്വല്ല." കുട്ട്യാലിക്കയുടെ മറുപടി. "കുമാരൻ വക്കീലിന്റെ  തൈ തൊറക്കാന്ണ്ട്. *ഈയാച്ചിന് എങ്ങനെ പണിയെട്ക്കാനാ? എന്ത് മയ്യാന്ന് പെയ്യ്ന്ന്!"

മായനിക്ക ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. "ഇതാ നമ്മളെ നാട്ട്കാറെ കൊയപ്പം. ഇത്തരീം നാള് പറീന്നകേട്ടെ മയ പെയ്യാഞ്ഞിറ്റാ. എന്തൊര് ചൂടാപ്പോ സയിക്കാങ്കയ്യൂലാന്ന്. മയ പെയ്യാന്തുടങ്ങേരത്ത് അതും ബേണ്ടാണ്ടായി."

കുറേനേരത്തേക്ക് ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പെട്ടെന്ന് മഴയുടെ ശക്തി വർദ്ധിച്ചു. ആശാരിമാരുടെ ഉളികൾ യാതൊരു ദയയുമില്ലാതെ മരങ്ങളെ കീറിമുറിച്ചു. കുറച്ചുനേരത്തിന് ശേഷം മായാനിക്ക വീണ്ടും പറയാൻ തുടങ്ങി. "സഫറ് മാസായാല് ഞമ്മളാള് ബീട്ടീ കൂടൂലാ, മംഗലം കൈക്കൂലാ, മാർക്കം ചെയ്യൂലാ, നല്ല കാര്യൊന്നും ചെയ്യൂലാ."

മായനിക്ക അങ്ങിനെയാണ് പറഞ്ഞതുതന്നെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും. ഒരു ദിവസം ഒരേകാര്യംതന്നെ എത്രതവണ പറയുമെന്ന് നിശ്ചയമില്ല. എന്നിട്ട് കുട്ട്യാലിക്കയോടായി ചോദിച്ചു. "പൈശ്യന്തെകിലും ബേണാ നിനിക്ക്?"

"ഇപ്പൊന്നും ബേണ്ട." കുട്ട്യാലിക്കയുടെ മറുപടി.

മായനിക്ക ആശാരിമാർ പണിതീർത്ത് കോലായയിൽ അടുക്കിവച്ച മരങ്ങൾക്കുമുകളിൽ ചവിട്ടാതെ കാലുകൾ കവച്ചുവച്ച് വീട്ടിനകത്തേക്ക് കടന്നു.  ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു. "എനിയു എത്തിര പണി ബാക്കിണ്ട്. ഇമ്മാസം എങ്ങന ബിട്ടീകൂടാനാ. ഇന്ന് തിയ്യതി അഞ്ചായി. നെലത്തിന്റെ പണി ബിട്ടീക്കൂടീറ്റ് ചെയ്യാന്ന് വെക്ക."

ഏറെനേരം വീട്ടിനകത്ത് ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ ശേഷം പുറത്തേക്ക് വന്നു. മരത്തിന്റെ അട്ടി കവച്ചുവച്ച് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും മഴയുടെ ശക്തി കുറഞ്ഞിരുന്നു. ചാറ്റൽമഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്. തെങ്ങുകളുടെയും പ്ലാവുകളുടെയും മുകളിൽ നിന്നും ഇറ്റിവീഴുന്ന കൊട്ടവെള്ളത്തിന്റെ ശബ്ദമുണ്ട്. മായനിക്ക കുട നിവർത്തിപ്പിടിച്ച് പറമ്പിലൂടെ നടന്നു.

അപ്പോൾ ആശാരിമാരെ നോക്കി കുട്ട്യാലിക്ക പറഞ്ഞു."ഓറെന്തെങ്കിലും പറീന്നേനെപ്പറ്റി നിങ്ങള് ബേജാറാകണ്ടാട്ട്വാ. ആ പറീന്നതേള്ളൂ മനസ്സിലൊന്നുണ്ടാകുല്ല."

"അത് നമ്മക്കറിയൂല്ലേ." മുകുന്ദനാശാരി പ്രതിവചിച്ചു. "കൂടേന്റെ പണിക്ക് വന്നേരത്തെന്നെ നമ്മക്കയാളെ സൊഭാവം മനസിലായിന്." 

വീടിന്റെ പിറകിലുള്ള *കൂട നിർമ്മിച്ചത് കഴിഞ്ഞ വർഷമായിരുന്നു. പഴയ വീടിന്റെ *കട്ടയും കഴുക്കോലും ഓടും ഉപയോഗിച്ചായിരുന്നു കൂട നിർമ്മിച്ചത്. കഴുക്കോല് പിടിപ്പിച്ച് ഓടിട്ട ദിവസം അർദ്ധരാത്രിയായിരുന്നു കഴിഞ്ഞ വർഷത്തെ ആദ്യത്തെ മഴ പെയ്തത്. അന്ന് കാലത്തുമുതൽ വൈകുന്നേരംവരെ മായനിക്ക ഇങ്ങനെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ആസാരീ ഇന്നന്നെയിത് തീർത്തിറ്റ് പോട്. കട്ടേന്റെ കൂട്യെല്ലേ. മയ്യങ്ങാറ്റൊ ബന്നാല് ഇതീടണ്ടാകൂല്ല." 

മായനിക്കയുടെ പരിഭ്രമവും സംസാരത്തിലെ ആവർത്തനവും മുകുന്ദനാശാരിയെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും ദേഷ്യം നിയന്ത്രിച്ചു. പന്ന്യങ്കണ്ടിയിൽ പലചരക്കുകടയും ഫ്ലോർ മില്ലും നടത്തുന്ന പെടപ്പൻ ഖാദറിക്ക മായനിക്കയുടെ ഈ സ്വാഭാവത്തെക്കുറിച്ച് സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

മായനിക്ക തുടർന്നു. "ഞാമ്പറഞ്ഞിന് ഇപ്പം പൊളിക്കണ്ടാന്ന്. എന്തിനാത്ര നല്ലെ ബീഡ് പൊളിച്ച് കളീന്ന്ന്ന്. ന്നിറ്റ് കൂട്ടക്കണ്ടേ.  ഇരിപ്പത്തഞ്ച് കൊല്ലേ ആയിറ്റിള്ളൂ ഈ ബീടെട്ത്തിറ്റ്. ഈന്റെ അറ ചേർതായിപ്പോയിപോലും. ഇപ്ലത്തെ പേശൻ ബീട് ബേണംന്ന്. അനിയത്തിന്റെ ബീട് കണ്ടപ്പം ഇത്തക്ക് ഇരിക്കപ്പൊറുതില്ലാണ്ടായി."

കഴിഞ്ഞവർഷം ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നത് ഒരു പഴയ വീടായിരുന്നു.  അത് പൊളിച്ചു പണിഞ്ഞതാണ് ഈ പുതിയ വീട്. പഴയ വീട് പൊളിച്ചപ്പോൾ അതിന്റെ മരങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുവാനായിരുന്നു കൂട നിർമ്മിച്ചത്. പിന്നീടത് വിറകുപുരയായി ഉപയോഗിക്കാമെന്നും മായനിക്കയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു. ഫാത്തിമ്മയുടെ നിർബന്ധം കൊണ്ടായിരുന്നു വീട് പൊളിച്ചുപണിതത്. 

അപ്പോഴാണ് പെടപ്പൻ ഖാദറിക്കയും രാഘവൻ *മണിയാണിയും അവിടേക്ക് കയറിവന്നത്. വീടിന്റെ ചുമർ പണിതത് രാഘവൻ  മണിയാണിയായിരുന്നു. കുഞ്ഞാമിനയുടെ വീടിന്റെ പണിയും അയാൾ തന്നെയായിരുന്നു. ഖാദറിക്കയാണ് അയാളെ പണിക്ക് കൊണ്ടുവന്നത്. പലചരക്കുകടയും ഫ്ലോർമില്ലും നടത്തുന്നതിനിടയിൽ സ്വന്തക്കാർക്കുവേണ്ടി പ്രതിഫലമൊന്നുമില്ലാതെ ഇങ്ങനെയുള്ള സേവനവും ഖാദറിക്ക ചെയ്യാറുണ്ട്.

പറമ്പിലൂടെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്ന മായനിക്ക ഖാദറിക്കയെ കണ്ടതുകൊണ്ട്  തിരിച്ചുവന്നു. "എങ്ങോട്ടാ രണ്ടാളും കൂടി?"

"ഇയാളെക്കൊണ്ടരാവിശ്യണ്ട്." ഖാദറിക്ക പറഞ്ഞു.

രാഘവൻ മണിയാണിയെ നോക്കി മായനിക്ക ചോദിച്ചു. "അടുപ്പ്ന്റെ പണിയെപ്പ എട്ക്ക്വ? ഇമ്മാസം ബിട്ടീക്കൂടണം."

"ഇപ്പെട്ക്ക്ന്നെട്ക്ക രണ്ടുമൂന്നിസത്തെ പണികൂടീണ്ട്. എന്നിറ്റ് ബെരാ." രാഘവൻ മണിയാണി പറഞ്ഞു.

"അതെല്ലു അയാളാക്കിത്തെര്വപ്പാ നിങ്ങള് ബേജാറാകാണ്ടിരി." ഖാദറിക്ക ഇടപെട്ടു.

എന്തോ പറയാൻ മുതിർന്ന മായനിക്കയെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് ഖാദറിക്ക പറഞ്ഞു. "ബിട്ടീകൂടെണ്ടെ ദെവസം തീരുമാനിക്ക്ന്ന്."

"അസാരീന്റെ പണി തീരൂല്ലപോലും." കുട്ട്യാലിക്കയാണ് പറഞ്ഞത്.

അപ്പോൾ ഖാദറിക്ക. "അപ്പണിയെല്ലും പിന്നിം എട്ക്കാലാ."

          മായാനിക്കയുടെ കെട്ടിയോൾ ആയിസുമ്മയുടെ അമ്മാവനാണ് ഖാദറിക്ക. അമ്മാവനെ കാരണോൻ എന്നും ഞങ്ങൾ മലബാറുകാർ പറയാറുണ്ട്. പക്ഷെ, ആയിസുമ്മ അമ്മാവനെ പേരാണ് വിളിക്കാറ്. കാരണം, അവരെക്കാൾ  മൂന്നുവയസ് ഇളയതാണ്  ഖാദറിക്ക. ഖാദറിക്കക്ക് ഒരു അനുജത്തികൂടിയുണ്ട്. കാർണ്ണോനെയും എളേമ്മാനെയും ശാസിക്കാനും ശിക്ഷിക്കാനുമുള്ള അപൂർവ്വ അവസരം ലഭിച്ചിരുന്നതോർത്ത് ആയിസുമ്മ സ്വയം ചിരിക്കും. കുടുംബത്തിലെ എല്ലാ പെണ്ണുങ്ങളും ഒത്തുകൂടിയാൽ അതൊരു തമാശക്കുള്ള വിഷയമാണ്. പെണ്ണുങ്ങളുടെ താമാശ കേൾക്കാനിടയായാൽ ഖാദറിക്കയും അവരോടൊപ്പം ചിരിക്കും. പരിചയമില്ലാത്ത ഒരാൾ അയാളുടെ സംസാരം കേട്ടാൽ എന്തോ കാര്യത്തിന് ദേഷ്യപ്പെടുകയാണെന്ന് തോന്നും. വളരെയധികം ശബ്ദത്തിലാണ് സംസാരം. സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ കൈകൾ ഉയർത്തുകയും താഴ്ത്തുകയും ചെയ്യും. നിലത്ത് ഉറച്ചുനിൽക്കാതെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കും. അങ്ങനെയാണ് ഖാദറിക്ക പെടപ്പൻ ഖാദറായത്.

ഖാദറിക്ക മായനിക്കയോട് ചോദിച്ചു. "ഞ്ങ്ങള് ബിശ്യറിയാ?"

മായനിക്ക ഒരു ചോദ്യചിഹ്നം പോലെ ഖാദറിക്കയുടെ മുഖത്തേക്കുതന്നെ നോക്കിനിന്നു.

"ഞമ്മളെ അളിയന് ആടത്തെ പണിയൊന്നും പുടിക്ക്ന്നില്ലാന്ന്."

മായാനിക്കയുടെ ചോദ്യം. "അരിക്ക്?"

"ഞമ്മളെ മൊയ്തീന്." നിലത്ത് ഉറച്ചുനിൽക്കാതെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നും കൈകൾ രണ്ടും ഉയർത്തിയും താഴ്ത്തിയും ഖാദറിക്കയുടെ മറുപടി. "ഇന്നലെ ഓന്റെ കത്ത് ബന്നിന്. ആയിന്റാത്തെയ്‌തീന്‌ ഈട ശെരിയാകൂലാ ഞാനങ്ങോട്ടെന്നെ ബെര്വോന്ന്ന്ന്."

മായാനിക്ക ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു. "എത്തിര പൈശ ചെലവ്‌ട്ടിറ്റാ പറഞ്ഞേച്ചിന്."

"ഞാനെന്നിറ്റ് മറുപടി എയ്‌തീറ്റ്ണ്ട്." ഖാദറിക്ക വിശദീകരിച്ചു. "നീ കൊറച്ച്കാലം ആടത്തന്നെ നിന്നിറ്റ് ബേറെയെന്തെങ്കിലും പണിക്ക് ശ്രമിക്ക്. പോരാത്തേന് ബഷീറും റസാക്കും ആടീണ്ടല്ലാ."

ബഷീറും റസാക്കും ഖാദറിക്കയുടെ മക്കളാണ്. അവർ രണ്ടുപേരും കുവൈത്തിലാണ്. അവരാണ് മൊയ്തീന് വിസ ശരിയാക്കിക്കൊടുത്തത്. ഖാദറിക്കയാണ് അതിനുവേണ്ട ചിലവുമുഴുവൻ വഹിച്ചത്. അയാളുടെ പെങ്ങളുടെ കെട്ടിയോനാണ് മൊയ്തീൻ.

"ബാ രാഗവാ ഞമ്മക്ക് പ്വാ." എന്നും പറഞ്ഞ് ഖാദറിക്ക നടന്നു. പിന്നാലെ രാഘവൻ മണിയാണിയും.

അപ്പോൾ മായനിക്ക ചോദിച്ചു. "എന്നിറ്റെപ്പാ അടുപ്പാക്കിത്തെര്വ?"

"ആടത്തെ പണി തീരട്ടപ്പ." രാഘവൻ മണിയാണി പറഞ്ഞു. 

അവർ പോയപ്പോൾ മായനിക്ക വിവരിച്ചുതുടങ്ങി. "ഞമ്മളെ കാർണോന്റെ കാര്യങ്ങന്യാ. ബെരും രണ്ടോട്ടം അങ്ങോട്ടിങ്ങോട്ടും നടക്കും ഒച്ചപ്പാടാക്കും പോകും. എടക്കെടെ ബെരും. ഇവറെ എളേ പെങ്ങള്ണ്ട്. നാറാത്ത്‌കാരനാ കെട്ടിയെ. മൊയ്തീനിന്നാന്ന് പേര്. ഓന്റെ കാര്യാ ഇപ്പം പറഞ്ഞെ. ഓന കുവൈത്തിലേക്കയക്കാൻ കാരണോന് ഒന്നേകാലക്ഷം ചെലവ. ബഷീറും റസാക്കും പറഞ്ഞ്, വിസയെല്ലും ഞമ്മളാക്കാ. അയിന് ചെലവാക്ന്ന പൈശ ഒന്നിക്കീ മൂപ്പര് തെരണം അല്ലെങ്കീ വാപ്പ തരണംന്ന്. പുള്ളറ കുറ്റം പറയാമ്പറ്റൂല. പിരിച്ചെടുത്ത് കെട്ക്ക്ന്ന സൊഭാവുല്ലാത്തോനാ."

"അയാക്കെന്താ പണി?" മുകുന്ദനാശാരി ചോദിച്ചു.

"കച്ചോടന്നേ." മായാനിക്ക തുടർന്നു. "ഓനെല്ലു ഏട്യാ കച്ചോടം നടത്തങ്കയ്യ? ഈട്യന്താ പണീന്നറിയ? തെക്കും ബടക്കും നടക്കല്."

മുകുന്ദനാശാരിയും പണിക്കാരും ചിരിച്ചു. കുട്ട്യാലിക്കയും കൂടെക്കൂടി. അത് വകവയ്ക്കാതെ മായനിക്ക തുടർന്നു. "അട്യന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത് കാങ്ക്രസ്സ്കാറൊപ്പരം കൂടീറ്റ് കമ്മ്യുണിസ്റ്റാറ അടിക്കാൻ പ്വാ, അവരെ വായ കൊത്ത്വ, എളനീര് കക്ക്വാ ഇതെല്ലാന്നോന്റെ പണി. ഇത്രക്കൊല്ലും പാർട്ടിക്കാരൊപ്പരം നടന്നിറ്റ്  ന്തെങ്കിലും സമ്പാദിച്ചിനോന്ന് ചോയ്ച്ചാ അതൂല്ല. എത്രയാള്ണ്ട് പാർട്ടിപ്പോയിറ്റ് കട്ടിറ്റ് പണക്കാറായിറ്റ്. ഇപ്പം കമ്മ്യുണിസ്റ്റാറ്വെരെ കക്ക്ന്ന്."  

അപ്പോഴേക്കും മഴ തോർന്നിരിന്നു. ആകാശം തെളിഞ്ഞു. മരങ്ങളുടെ നനഞ്ഞ ഇലകൾക്കിടയിലൂടെ വെയിൽ ഊഴ്ന്നിറങ്ങി. മായനിക്ക മേലോട്ട് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ആച്ച് തെളിഞ്ഞല്ല."

കുട്ട്യാലിക്കയും നോക്കി. "ഞാൻ പോക്വോന്ന്." എന്നുപറഞ്ഞ് കുട്ട്യാലിക്ക ഇറങ്ങിനടന്നു. ഇവിടെത്തന്നെ നിന്നാൽ പണിക്ക് പോകാത്തതിനെപ്പറ്റി മായനിക്ക എന്തെങ്കിലും പറയുമെന്ന് കരുതി.

അത് കേൾക്കാത്ത പോലെ മായാനിക്ക തുടർന്നു. "ഇപ്പല്ലേ എല്ലാരും എല്ലാ പണീം എട്ക്ക്ന്ന്. പണ്ടെല്ലു ബീട്ടിന്റെ ചൊമര് ബെക്കല് *മണിയാണിച്ചമ്മാറ് മാത്രം. ആശാരിപ്പണി ആശാരിമാറ് മാത്രം. ബളപ്പ് കൊത്തല് *തീന്ച്ചമ്മാറും പൊലേമ്മാറും  ഞമ്മളാള് കച്ചോടം നടത്ത്വ, കെട്ടെട്ക്ക്വ, മീന് ബിക്ക്വ. ഇപ്പെല്ലാ പണീം എല്ലാരുട്ക്ക്ന്ന്."

അതും പറഞ്ഞ് മായനിക്കയും നടന്നു. റോഡിലെത്തിയപ്പോൾ എങ്ങോട്ടുപോകണമെന്ന് സംശയിച്ചുനിന്നു. വലത്തോട്ട് പോയാൽ അച്ചുവേട്ടന്റെ ചായക്കടയും പലചരക്കുകടയുമാണ്. ഇടത്തോട്ട് പോയാൽ ഹാജിക്കയുടെ പലചരക്കുകടയും ടൈലർ അമ്പുവിന്റെ തുന്നൽ കടയും. മായാനിക്ക വലത്തോട്ട് നടന്നു. അച്യുവേട്ടന്റെ ചായക്കടയിൽ കോലായയിലെ കാലുകൾ ഇളകുന്ന ബെഞ്ചിലിരുന്നു.

 കടയുടെ മുറ്റത്താണ് അബ്ദുള്ളയുടെ മത്സ്യകച്ചവടം. അബ്ദുള്ള വിളിച്ചു. "മായനിക്കാ..." എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. "നല്ല പെടക്ക്ന്ന അയിലീണ്ട്. പതിഞ്ചുറിപ്പ്യക്ക് രണ്ടെണ്ണം."

"മൂന്നെണ്ണം തെര്വങ്കില് മതി." മായനിക്കയുടെ മറുപടി.

"ന്റെ മായനിക്കാ ഞമ്മക്കാട്ന്ന് കിട്ടുമ്പോല്യെല്ലെ ബിക്കാമ്പറ്റൂ."

അതിന് മായനിക്ക പ്രതികരിച്ചതിങ്ങനെയായിരുന്നു. "അച്ചൂനോർമ്മീണ്ടാ ഇവനൊര് കൊട്ട മീന് വാങ്ങ്ന്ന പൈശക്ക് ഒര് ബീഡെട്ക്കണ്ട സ്ഥലം കിട്ട്വേനും പണ്ട്."

"അതെല്ലും പറഞ്ഞിറ്റെന്താ മാപ്പളേ കാര്യം? ഇപ്പം കാലം മാറീല്ലേ." മറുപടി പറഞ്ഞത് അച്യുവേട്ടനായിരുന്നില്ല. അച്യുവേട്ടന്റെ ഭാര്യ നാരായണിയേച്ചിയായിരുന്നു. അവർ ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഭർത്താവിനെ സഹായിക്കാൻ കടയിൽ വന്നു നിൽക്കും. ഞാറാഴ്ച ദിവസമായതിനാൽ എട്ടാം ക്ലാസുകാരനായ മകൻ ഷിനോയിയും കൂടിയുണ്ട്.

കണ്ണൂരിലേക്കുള്ള ബസിന് കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്ന മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാരിൽ ഒരാൾ ബഞ്ചിനുമുകളിലുണ്ടായിരുന്ന പത്രം നിവർത്തി. ഡെൽഹിയിൽ നടന്ന ബോംബ് സ്പോടങ്ങളുടെ വാർത്തയായിരുന്നു. അയാൾ കൂട്ടുകാരനോട് പറഞ്ഞു. "നമ്മളെ നാടെപ്പാ നന്നാക്വ?"

അത് കേട്ട് മായനിക്ക പറഞ്ഞു. "പടച്ചോന്റെ ശാപന്നെ. അയിംസീം പറഞ്ഞ് നടന്ന  കാന്തീനബെരെ കൊന്ന നാടല്ലിത്?!"

അച്യുവേട്ടൻ മായനിക്കയോട്‌ യോജിച്ചു. "നിങ്ങള് പറീന്നത് ശെരിയാ. ഒരു ശാപം കിട്ടിയപോല്യെന്ന്യ." 

അപ്പോൾ എട്ടാംക്ലാസുകാരനായ ഷിനോയ് ചോദിച്ചു. "നിങ്ങള് കണ്ടിറ്റ്ണ്ടാ ഗാന്ധീന?"

മായനിക്ക പുഞ്ചിരിച്ചു. "കാന്തീന കണ്ടിന്, നെഹ്രൂന കണ്ടിന്, കേളപ്പന കണ്ടിന്, കൃഷ്‌ണപ്പിള്ളേന കണ്ടിന്, എ.കെ. ഗോവാലന്റെ പട്ട്ണി ജാഥ കണ്ടിന്. ജയിലീ കെടക്കാത്തോണ്ട് അതൊന്നും ആരും ബിശ്വസിക്കൂല." ബഞ്ചിൽനിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങികൊണ്ട് തുടർന്നു. "സൊതന്ത്രം കിട്ട്യപ്പാടെന്നെ കാന്തീന കൊന്നിറ്റില്ലെ."

മായനിക്ക തലയിൽ കെട്ടിയ തൂവാല അഴിച്ച് അതിന്റെ ഒരു മൂലയിലെ കെട്ടഴിച്ച് പതിനഞ്ചുരൂപയെടുത്ത് അബ്ദുള്ളക്ക് കൊടുത്ത് തൂവാല വീണ്ടും തലയിൽ കെട്ടി. പിന്നെ മുകളിലോട്ട് നോക്കി. ആകാശം വീണ്ടും ഇരുണ്ടുതുടങ്ങിയിരുന്നു. അബ്ദുള്ള കൊട്ടയിൽനിന്നും മൂന്ന് അയലയെടുത്ത് കടലാസിൽ പൊതിഞ്ഞ് മായനിക്കയ്ക്ക് നൽകി. അതും വാങ്ങി ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ മായനിക്ക നടന്നു.

നടക്കുമ്പോൾ സ്വയം പറഞ്ഞു. "മത്സ്യം പൊതിഞ്ഞ് കൊട്ക്കല് ഉപ്പിലച്ചപ്പിലേനും. ഇപ്പം കടലാസിലായി. അയിന് ഇപ്പേട്യാ ചപ്പില്ലേ? മരോം ചപ്പും ഇപ്ലത്തെ മൻശമ്മാർക്ക് ബേണ്ടല്ല."

*****



*ആച്ച് = കാലാവസ്ഥ

*കൂട = വിറകും വെണ്ണീറും മറ്റും സൂക്ഷിക്കുന്ന ഷെഡ്. 

*കട്ട = മണ്ണ് കുഴച്ച് മരം കൊണ്ടുള്ള ദീർഘചതുരപ്പെട്ടിയിൽ വാർത്ത് വെയിലത്ത് ഉണക്കിയെടുത്ത മൺകട്ട. 

*മണിയാണി = കുറച്ചു കാലം മുൻപുവരെ ഉത്തരമലബാറിലെ ചില പ്രദേശങ്ങളിൽ  കെട്ടിടങ്ങളുടെ ചുമർ കെട്ടിയിരുന്നത് മണിയാണി ജാതിയിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു.

*മണിയാണിച്ചൻ  = മണിയാണി സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട പുരുഷൻ. 

*തീന്ച്ചൻ = തിയ്യസമുദായത്തിൽപ്പെട്ട പുരുഷൻ 
---------------------------------

അപരിചിതർ

വർത്തമാനം പത്രം ഖത്തർ എഡീഷൻ

          മാധവിക്ക്  വാർത്തകൾ അറിയുന്നതേ ഭയമാണ്. സന്തോഷമുള്ള വാർത്തളൊന്നും കേൾക്കാറില്ലെന്നത് വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് അവരെ. എന്തെങ്കിലും വാർത്ത അറിയാനിടയായാൽ ബാംഗ്ളൂരിലേക്കോ അമേരിക്കയിലേക്കോ ദുബായിലേക്കോ വിളിച്ചെങ്കിലേ സമാധാനമാവൂ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ വീട്ടിൽ വരുത്തുന്ന പത്രം തൊട്ടുനോക്കാൻകൂടി തയ്യാറാവാറില്ല. ഭർത്താവ് കുഞ്ഞിരാമൻ കാഴ്ച്ചകുറഞ്ഞ കണ്ണടവച്ച് പത്രം മുഖത്തോടടുപ്പിച്ചുപിടിച്ച് വായിക്കുമ്പോൾ മാധവി ശാസിച്ചു. "എന്തിനായിങ്ങനെ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്? അതിലെന്തായിത്രക്കറിയാനുള്ളത്?" 

"നീയാ ടീവീല് സിനിമയോ സീരിയലോ കണ്ടൊ. ഞാൻ പത്രം വായിച്ചിരുന്നോളാം." കുഞ്ഞിരാമൻ ടെലിവിഷൻ മാധവിക്കായി അനുവദിച്ചുകൊടുത്തിരിക്കുകയാണ്. പഴക്കം കാരണം തെളിച്ചം കുറഞ്ഞ ടെലിവിഷൻ ഓൺ ചെയ്താൽ വാർത്തയാണെങ്കിൽ അപ്പോൾതന്നെ ചാനൽ മാറ്റിക്കളയും അവർ.

          വല്ലപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും വാർത്തയുമായി ലക്ഷംവീട് കോളനിയിൽ താമസിക്കുന്ന തമിഴത്തിയായ ചെരുപ്പുകുത്തി മുത്തുമായി വന്ന് കൂട്ടിരിക്കും.മുത്തുമായി കൊണ്ടുവരുന്ന വാർത്തകൾ മിക്കവയും അത്ര നല്ലതൊന്നുമായിരിക്കില്ല. എന്നാലും ദുർലഭമായി ചിലതെങ്കിലും മനസ്സിന് സന്തോഷം നൽകാറുണ്ട്. പതിമൂന്നാംവയസ്സിൽ വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ഈ നാട്ടിലേക്ക് വന്നതും അക്കാലത്ത് കാടുപിടിച്ചുകിടന്നിരുന്ന ഒരു പ്രദേശമായിരുന്ന നാട് അപരിചിതരായ മനുഷ്യരെമാത്രം കാണുന്ന നഗരമായിമാറിയതുകണ്ടും മാധവി മുത്തുമായിയുമായി ആശ്ചര്യത്തോടെ ഭൂതകാലം അയവിറക്കും. അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ചരമവാർത്തയുള്ള പേജിലെ ഫോട്ടോയിലേക്കും അതിന്റെ ചുവടെയുള്ള പേരുകളിലേക്കും അവിടെനിന്ന് പ്രായത്തിലേക്കും സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി പരിചയക്കാരെ തിരയുന്ന കുഞ്ഞിരാമൻ പോയകാലത്തിൻ്റെ കണക്കുകൾ കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും കൈവിരലുകൾ എണ്ണുകയായിരിക്കും. പിന്നെ എൺപതുവയസ്സുള്ള എനിക്കോ എഴുപത്തിയഞ്ചുവയസ്സുള്ള അവൾക്കോ വാർദ്ധക്ക്യം കൂടുതലെന്ന സംശയത്തിൽ മാധവിയെ നോക്കും.

          കുഞ്ഞിരാമൻ മാധവിയെ വിവാഹം ചെയ്തുകൊണ്ടുവന്നതിൻ്റെ പിറ്റേദിവസമാണ് മുത്തുമായിയും ചെല്ലയ്യയും ആദ്യമായി ഈ നാട്ടിലെത്തുന്നത്. ഉച്ചസമയമായിരുന്നു. വിവാഹസദ്യയിൽ ബാക്കിവന്ന കറികളും കൂട്ടി അടുക്കളമുറ്റത്ത് സദ്യയൊരുക്കാൻ അടുപ്പുകൂട്ടിയ കല്ലിന്മേലിരുന്ന് ചോറുതിന്നത് മുത്തുമായി ഇന്നും ഓർക്കുന്നുണ്ട്. മുത്തുമായിയുടെ കൈയ്യിൽ ഒന്നരവയസ്സുള്ള മകനും ഭർത്താവ് ചെല്ലയ്യയുടെ തലയിൽ പൊട്ടിയ പാത്രങ്ങളും കുപ്പികളുംനിറച്ച ചാക്കുകെട്ടുമായിട്ടായിരുന്നു അവർ വന്നത്. പിന്നീട് ഇടയ്ക്കിടെ ഈ ഗ്രാമത്തിൽ വന്നുപോകുന്നവരായി. അക്കാലത്ത് ഈ നാട്ടിൽ ഒരു ചെരുപ്പുകുത്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. പൊട്ടിയ ചെരിപ്പുകൾ തുന്നിക്കൊടുത്തും പൊട്ടിയതും ഉപേക്ഷിച്ചതുമായ പാത്രങ്ങളും കുപ്പികളും പെറുക്കിയെടുത്തും നാട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരായി. അന്നവർക്ക് പക്ഷെ, സ്ഥിരമായൊരു വാസസ്ഥലമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുറേനാളുകൾ കൂടുമ്പോൾ കാലത്ത് വെയിലിറങ്ങുമ്പോഴേക്കും ഗ്രാമത്തിലെത്തി വീടുകൾതോറും കയറിയിറങ്ങി ഏതെങ്കിലും വീട്ടിൽനിന്നും കിട്ടിയത് തിന്നും കുടിച്ചും പോക്കുവെയിലിനൊപ്പം തിരിച്ചുപോകുകയായിരുന്നു പതിവ്. സി.അച്യുതമേനോൻ മുഖ്യമന്ത്രിയായപ്പോഴാണ് അക്കാലത്ത്  സ്ഥാപിച്ച ലക്ഷംവീട്കോളനിയിലെ ഒരു വീട് നാട്ടുകാരുടെ ദയാവായ്‌പിൽ അവർക്കും കിട്ടിയത്. അങ്ങനെ മുത്തുമായിയും ചെല്ലയ്യയും ഈ നാട്ടുകാരായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. അപ്പോഴേക്കും മുത്തുമായിയുടെ രണ്ടാമത്തെ പേറും കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

          ഗ്രാമം നഗരമായും ഗ്രാമവാസികൾ ഭൂരിഭാഗംപേരും നഗരവാസികളായും ബാക്കിയുള്ളവർ അന്യരെപ്പോലെ ഉൾവലിഞ്ഞും പരിവർത്തനം സംഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണിപ്പോൾ. നഗരവികസനത്തിൻ്റെപേരിൽ ലക്ഷംവീട്കോളനിയിൽപെടുന്ന ഇരുപതുവീടുകളും പൊളിച്ചുമാറ്റണമെന്നും ആ കുടുംബങ്ങൾക്ക് മതിയായ നഷ്ടപരിഹാരം നൽകുകയോ പുനരധിവസിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുമെന്നും സർക്കാർ പറയുന്നുണ്ട്. സർക്കാരിൻ്റെ വാക്കുകൾ എങ്ങനെ വിശ്വസിക്കുമെന്ന ആശങ്കയിലാണ് ചെല്ലയ്യയെയും മുത്തുമായിയെയുംപോലെ എല്ലാ ലക്ഷംവീട്ടുകാരും. ഞങ്ങളീ നാടുവിട്ടുപോകേണ്ടിവരുമല്ലോ മാധവിയേയെന്ന് നല്ല സങ്കടത്തോടെയാണൊരിക്കൽ  മുത്തുമായി പറഞ്ഞത്. ചെല്ലയ്യയും മുത്തുമായിയും പഴയ പാത്രങ്ങളുടെ ചാക്കുകെട്ടുമായി ബസ്സിൽ കയറാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ആട്ടിയകറ്റപ്പെട്ടതും പിന്നീടൊരിക്കൽ ബസ്സിൽ യാത്രചെയ്യുമ്പോൾതന്നെ ഏതോ സ്ത്രീയുടെ സ്വർണ്ണമാല കാണാനില്ലെന്നുപറഞ്ഞ് യാത്രക്കാർ എല്ലാവരും ചേർന്ന് മുത്തുമായിയെയും മകളെയും മർദ്ധിച്ചതും യുവാക്കളായ ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും മകളെനോക്കി ലൈംഗീകച്ചുവയോടെ പരിഹസിച്ചതുമോർത്ത് അവർ സങ്കടപ്പെട്ടു. ബസ്സിലെ യാത്രക്കാരെല്ലാം അപരിചിതരായിരുന്നു.

          മാധവി ഓർത്തു. ഒന്നേമുക്കാൽ ഏക്കറ പറമ്പിൽ ഈയൊരു വീടുമാത്രമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ചെറുതും വലുതുമായ എല്ലാ വീടുകളും അങ്ങനെത്തന്നെയായിരുന്നു, ഒരു പറമ്പും അതിലൊരു വീടും. മിക്കവയും ഓലയും വൈക്കോലും മേഞ്ഞവയായിരുന്നു. ഒരു വീടിൻ്റെ മുറ്റത്തുനിന്നും ഉച്ചത്തിൽ കൂവിവിളിച്ചാൽമതി, ആയൽപക്കക്കാരെല്ലാം ഓടിയെത്തും. ഈ നാട്ടിലെ ഓടിന്റെ മേൽക്കൂരയുള്ള വലിയ വീടുകളിലൊന്ന് ഇതായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട പുതിയ കോൺക്രീറ്റ് വീടുകൾക്കൊന്നും ഇതിന്റെയത്ര വലുപ്പമില്ല. വളപ്പുനിറയെ കാടുപിടിച്ചുകിടക്കുകയാണ്. വീട്ടുമുറ്റത്ത് മഴവെള്ളം ഒഴുകിപ്പോയ ചാലുകൾ. "ഇതൊക്കെ ഒന്ന് ശരിയാക്കണം. എന്നിട്ട് വീടൊന്ന് വെള്ളവീശണം. അപ്പോൾ ചുറ്റിലുമുള്ള കോൺക്രീറ്റ് വീടുകളേക്കാൾ തലയെടുപ്പ് ഇതിനായിരിക്കും." ആഗ്രഹം പറഞ്ഞപ്പോൾ കുഞ്ഞിരാമൻ മാധവിയെ പരിഹസിച്ചു. "എന്നിട്ട് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾത്തന്നെ രണ്ടാളുടെയും ചാവടിയന്തിരവും കഴിക്കാം എന്താ?"

          ഒന്നേമുക്കാൽ ഏക്കറ പറമ്പ് ഒരുതവണ ഭാഗം ചെയ്യപ്പെട്ടു. കുഞ്ഞിരാമനും രണ്ട് സഹോദരിമാരും മൂന്ന് കഷണങ്ങളായി വീതിച്ചെടുത്തു. സഹോദരിമാർ അവരവരുടെ വിഹിതം ഏതോ വലിയ റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് കമ്പനിക്ക് വിറ്റു.അതിലാണിപ്പോൾ ആകാശത്തിലേക്ക് തലയുയർത്തിനിൽക്കുന്ന അഞ്ച് ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങളും സുന്ദരമായ പതിനൊന്ന് ഇരുനിലവീടുകളും നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടത്. ആ വീടുകളിലൊക്കെ അപരിചിതരാണ് താമസിക്കുന്നത്. ബഹുനിലക്കെട്ടിടത്തിൽ അനേകമാളുകൾ വന്നുപോകുന്നത് കാണുന്നുണ്ടെന്നല്ലാതെ അവിടെ എന്താണ് നടക്കുന്നതെന്ന് മാധവിക്കോ മുത്തുമായിക്കോ അറിയില്ല. കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ കൈവശമുള്ളത് ഭാഗിച്ചുകൊടുക്കണമെന്ന് മക്കൾ ആവശ്യപ്പെട്ടുതുടങ്ങിയിട്ട് കാലം കുറച്ചായി. ഭാഗം വെക്കലോക്കെ രണ്ടുപേരുടെയും മരണശേഷം മതിയെന്നുപറഞ്ഞ് തടഞ്ഞുനിർത്തിയിരിക്കുകയാണ്. അതുകാരണം അൽപം പിണക്കത്തിലാണ് മൂന്നുമക്കളും. അവർക്കും വീടുവച്ച് താമസിക്കാനൊന്നുമല്ല, വിൽക്കാൻതന്നെയാണ്. മകൻ ദുബായിലും രണ്ടുപെൺമക്കളിൽ ഇളയവൾ അമേരിക്കയിലും മൂത്തവൾ ബാംഗ്ലൂരിലുമാണ്. ദുബായിക്കാരനുവേണ്ടി ഡൽഹിക്കാരിയായ ഭാര്യയുടെ അച്ഛൻ അവിടെ ഒരു ഫ്ലാറ്റ് വാങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അമേരിക്കക്കാരി തിരിച്ചുവരില്ല. അവളുടെ മക്കൾക്ക്‌ കേരളത്തിലെ അപരിഷ്‌കൃതരുടെ ജീവിതരീതികൾ ഇഷ്ടമല്ലത്രെ. ബാംഗ്ലൂർകാരിക്കും അവിടെ സ്വന്തമായി വീടുണ്ട്. ബിസിനസ് ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ നടത്തിക്കൊണ്ടുപോകാൻ അവിടെത്തനെയാണ് സൗകര്യമെന്ന് അവളുടെ ഭർത്താവും പറയുന്നു. എങ്കിലും അവൾമാത്രമാണ് ഇടയ്ക്ക് വന്നുപോകാറുള്ളത്.

          കുഞ്ഞിരാമനും മാധവിയും തനിച്ചുതാമസിക്കുന്നതിൽ  അവരുടെ മക്കൾക്കില്ലാത്ത ഉൽഖണ്ഠ തനിക്കെന്തിനെന്ന് ചിന്തിക്കുകയാണ് മുത്തുമായി. എന്നാലും ഇരട്ടപെറ്റ സഹോദരിയെപ്പോലെ മാധവി എന്നെ വല്ലാതെ ആകർഷിക്കുന്നുണ്ടല്ലോയെന്നും  എനിക്കും മാധവിക്കും ഏതാണ്ട് ഒരേ പ്രായമാണല്ലോയെന്നും ചിന്തിച്ച് അത്ഭുതപ്പെട്ട് അതിൻ്റെ കാരണം കണ്ടെത്താനാവാതെ കുഴങ്ങി. അതേസമയം എഴുപത്തിയഞ്ചുവയസ്സുകാരിക്കും സുരക്ഷിതത്വമില്ലാത്തതായി ഈ നാട് മാറിപ്പോയെന്ന് ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവരോർത്തു. അതുകൊണ്ടാണ് മാധവി വാർത്തകൾ കേൾക്കാനിഷ്ടപ്പെടാത്തത്. പത്രങ്ങളിൽ കാണുന്ന അത്തരം വാർത്തകളൊന്നും കുഞ്ഞിരാമൻ മാധവിയുമായി പങ്കുവെക്കുന്ന പതിവുമില്ല.

          ഈ നഗരത്തിൻ്റെ മറ്റൊരുഭാഗത്ത് എഴുപതുവയസ്സുള്ള ഒരു വൃദ്ധ കുളിമുറിയിൽ തലയ്ക്കടിയേറ്റ് കൊല്ലപ്പെട്ടത് മാധവി അറിയുന്നത് മുത്തുമായി പറഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു. വീട്ടിൽ മറ്റാരുമില്ലാത്ത തക്കം നോക്കി അയൽപക്കത്തെ പതിനാറുവയസ്സുള്ള ചെക്കൻ നടത്തിയ മോഷണശ്രമത്തിനിടയിൽ നടന്ന പിടിവലിയിൽ സംഭവിച്ചതാണത്. സംഭവം നടന്ന് ഏറെ നാളുകൾക്കുശേഷമാണ് നാട്ടുകാരിൽ പലരും അറിയുന്നതുതന്നെ. ആദ്യം പോലീസ് പികൂടിയതും ചോദ്യംചെയ്തതും ആ വീടിന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്തെ ലൈൻമുറിയിൽ വാടകയ്ക്ക് താമസിക്കുന്ന മദ്ധ്യപ്രദേശുകാരായ മാർബിൾ തൊഴിലാളികളെയായിരുന്നു. അന്ന് മുത്തുമായി പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നമ്മുടെ നാടിന് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലാവാതെ എന്താണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ കേൾക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ച് മാധവി കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ മുഖത്തേക്കുതന്നെ നോക്കി മറുപടിക്കായി കാത്തിരുന്നു. ഏറെനേരം ഒന്നും മിണ്ടാതെയിരുന്നശേഷം ജനിച്ചാൽ എപ്പോഴെങ്കിലുമൊരിക്കൽ മരിക്കില്ലേയെന്ന മറുചോദ്യമായിരുന്നു കുഞ്ഞിരാമനിൽനിന്നും ഉണ്ടായത്. പണ്ട് ഇങ്ങനെയൊന്നുമായിരുന്നില്ലല്ലോയെന്ന് മാധവി പരിഭവപ്പെട്ടെങ്കിലും കാലത്തിനനുസരിച്ച് നമ്മളും നമ്മുടെ ജീവിതരീതിയും മാറണമെന്ന കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ അഭിപ്രായത്തോട് മാധവിക്ക് യോജിപ്പ് തോന്നിയില്ല,

          ഒരു മരണം നടന്നാൽ അയൽപക്കങ്ങളിൽനിന്നും അയൽപക്കങ്ങളിലേക്ക് മരണവാർത്ത കൈമാറുമായിരുന്ന പതിവ് ഇല്ലാതായിപ്പോയതിലും പഴയ അയൽപക്കങ്ങൾ അയൽപക്കങ്ങളല്ലാതായിപ്പോയതിലും അവർക്ക് നിരാശ തോന്നി. വലിയ ചതുരപ്പെട്ടികൾക്കുള്ളിൽ വാതിലുകൾ ഒരിക്കലും തുറന്നുകാണാത്ത കോൺക്രീറ്റ് വീടുകളും അവയിലൊക്കെ അപരിചിതരായ താമസക്കാരും. ആകാശം മുട്ടിനിൽക്കുന്ന ഉയരമുള്ള കെട്ടിടങ്ങളുടെ എണ്ണവും കൂടിവരുന്നുണ്ട്. ഈ ലോകത്ത് മനുഷ്യർക്ക്‌ ജീവിക്കാൻ ഇത്രയധികം കെട്ടിടങ്ങൾ എന്തിനാണെന്ന് ആലോചിച്ച് ഉത്തരം കണ്ടെത്താനാവാതെയാവുമ്പോൾ കുഞ്ഞിരാമൻ മാധവിയോട് ദേഷ്യപ്പെടും. അപ്പോഴാണ് മച്ചിനുമുകളിൽ ക്ലാവ് പിടിച്ചുകിടക്കുന്ന ഉപയോഗശൂന്യമായ ഓട്ടുപാത്രങ്ങളെക്കുറിച്ച് മാധവി ഓർക്കുന്നത്. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ വീട്ടിൽനിന്നും സ്ത്രീധനമായി തന്നുവിട്ടവയാണ്. അവയും ഞാനുംതമ്മിൽ ഇപ്പോഴെന്ത് വെത്യാസമെന്ന് പരിഭവച്ച് സങ്കടപ്പെട്ടും കൗമാരക്കാരിയെപ്പോലെ പിണങ്ങിയും ഇരിക്കും. അപ്പോൾ അവരുടേതുമാത്രമായ ലോകത്തെന്നപോലെ കുഞ്ഞിരാമൻ ശൃംഗാരത്തോടെ അടുത്തുകൂടുമ്പോൾ "ഇപ്പോഴും പതിനെട്ടുവയസാന്നാ വിചാരം?" എന്ന മറുമൊഴിയോടെ മാധവിയുടെ സങ്കടവും പിണക്കവും അലിഞ്ഞുതീരും.

"ഈ ലോകത്ത് നമ്മൾ തനിച്ചല്ലെടോ."  എന്നുപറഞ്ഞ് രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്കുമുന്പാണ് അങ്ങനെയൊരു പിണക്കത്തിന് വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിരാമൻ അവരെ സമാധാനിപ്പിച്ചത്. "നമ്മളെപ്പോലെ എത്രയെത്രയാളുകൾ തമ്മിൽതമ്മിൽ കാണാനാവാതെ വിശേഷങ്ങളറിയാതെ കാലം കഴിച്ചുകൂട്ടുന്നുണ്ടെന്നറിയാമോ നിനക്ക്?"

"അതെയതെ. പണ്ടൊക്കെ നമ്മൾ സ്ഥിരമായി കാണാറുള്ള ആരെയും ഇപ്പോളെവിടെയും കാണാറേയില്ല" മാധവി പ്രതിവചിച്ചു.

ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെയാണ് ഇന്നലെ ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോയപ്പോൾ ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് റേഷൻ കടയിൽവച്ച് പരിചയപ്പെട്ട ഒരു സ്ത്രീയെ കണ്ടുമുട്ടിയത്. നിരത്തിലൂടെ ചീറിപ്പായുന്ന വാഹനങ്ങളെനോക്കി ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു. "എനിക്കിപ്പോ പുറത്തിറങ്ങാൻതന്നെ പേടിയാ. ഒറ്റയ്ക്കെവിടേയും പോകാറില്ല. റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കാനൊക്കെ എന്തൊരു പ്രയാസാ. റോഡ് നിറയെ വണ്ടികളല്ലേ!" 

"എനിക്കെന്തെങ്കിലും വാർത്തകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത വെപ്രാളാ. പിന്നെയെന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് ഒരെത്തുംപിടിയും കിട്ടൂലാ. ഡോക്ടർ പറയുന്നത് പ്രായത്തിൻ്റെകുഴപ്പാണെന്നാ" മാധവി പറഞ്ഞു.         

സന്ധ്യാനേരത്ത് റേഷൻകടയിൽ വരിയിൽ നിന്നതും തൂക്കത്തിൽ കൃത്രിമം കാണിച്ചതിന് റേഷൻകടക്കാരനുമായി വഴക്കിട്ടതും പരസ്പരം ഓർമ്മപ്പെടുത്തി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. എത്ര കാലങ്ങൾക്കുശേഷമാണ് ഒന്ന് മനസ്സുതുറന്നുചിരിച്ചതെന്ന് രാത്രി ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ മാധവി പറഞ്ഞു. അവർക്കതിൽ വലിയ ആശ്വാസവും തോന്നി. നിനക്ക് ഇന്നെങ്കിലും ചിരിക്കാൻ സാധിച്ചല്ലോയെന്നായിരുന്നു കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ പ്രതികരണം. 

          ആ ചിരിയുടെ സംതൃപ്തിയിലാണെന്നുതോന്നുന്നു ഇന്നലെ രാത്രി രണ്ടുപേർക്കും പതിവിൽനിന്നും വ്യത്യസ്ഥമായി സുഖമായുറങ്ങാൻ സാധിച്ചതും കാലത്ത് എഴുന്നേൽക്കാൻ അല്പം വൈകിപ്പോയതും. ഉറങ്ങിയെഴുന്നേറ്റ് പല്ലുതേച്ച് പതിവുള്ള ചായയുണ്ടാക്കി ഒരു ഗ്ളാസ്സ് കുഞ്ഞിരാമന് കൊടുത്ത് ബാക്കിയുള്ള ഒരു ഗ്ളാസ്സ് ചായയുമായി കോലായയിൽ ഭർത്താവിൻ്റെ സമീപം ഇരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ വെറുതെയൊന്ന് റോഡിലേക്കും പിന്നെ ആകാശം മുട്ടിനിൽക്കുന്ന ബഹുനിലകെട്ടിടത്തിലേക്കും നോക്കി. രണ്ടുദിവസമായി കണ്ടതുപോലെതന്നെയുള്ള ആൾക്കൂട്ടം ആ കെട്ടിടത്തിൻ്റെ മുറ്റത്ത് ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. വന്നവർ വന്നവർ അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കുകയാണ്. മാധവി കുഞ്ഞിരാമനോട് സംശയം പങ്കുവച്ചു. "അതെന്താ ആ കെട്ടിടത്തിൻ്റെ മുറ്റത്ത് ആൾക്കൂട്ടം കാണുന്നത്? പോലീസുകാരുമുണ്ടല്ലോ?!"
കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ മറുപടി വളരെ നിസംഗമായിട്ടായിരുന്നു. "ആരെങ്കിലും മരിച്ചിട്ടുണ്ടാവും."

അതിൽ തൃപ്തിയാവാതെ എന്താ കാര്യമെന്ന് അയൽപക്കത്തെ വലിയ ഗെയിറ്റും മൂന്ന് പട്ടികളുമുള്ള വീടിൻ്റെ മുറ്റത്ത് ടൂത്ത്ബ്രഷ് വായിൽതിരുകി ഉലാത്തുകയായിരുന്ന പരിഷ്കാരിയായ ചെറുപ്പക്കാരിയോട് അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അറിയില്ലെന്നുപറഞ്ഞ് കൈമലർത്തി.

          പഴയതുപോലെ ചെരുപ്പുകളൊന്നും തുന്നാൻ ഇപ്പോൾ കിട്ടാറില്ലെങ്കിലും പഴയപാത്രങ്ങൾ ശേഖരിക്കാൻ നാടുമുഴുവൻ സഞ്ചരിക്കുന്ന മുത്തുമായിക്കും ചെല്ലയ്യക്കും അറിയാതിരിക്കില്ലെന്നു കരുതി ലക്ഷംവീടുവരെ പോയി കാര്യം തിരക്കി. മുത്തുമായി പറഞ്ഞു. "അയ്യോ മാധവി അറിഞ്ഞില്ലേ? ആ ഫ്‌ളാറ്റിനകത്ത് കോളേജിൽ പഠിക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെ ആരോ കൊന്നത്?"

          ഇത്രയധികം ആളുകൾ താമസിക്കുകയും വന്നുപോവുകയും ചെയ്യുന്ന കെട്ടിടമായിട്ടും ഒരു പെണ്ണിനെ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യുമ്പോൾ ആരും അറിയാതെപോയതെന്തേയെന്ന് മാധവി സ്വയം ചോദിച്ചു. അറിഞ്ഞവരൊക്കെ മിണ്ടാതിരുന്നിട്ടാണോ? ഈ മനുഷ്യർക്കൊക്കെ എന്താ പറ്റിയെ? തുടങ്ങിയ പലവിധ ചോദ്യങ്ങളുമായി മാധവി വേഗത്തിൽ വീട്ടിലെത്തി ഭർത്താവിനോട് കാര്യം പറഞ്ഞു. അതുകേട്ടതായി ഭാവിക്കാതെ കുഞ്ഞിരാമൻ പത്രത്തിൻ്റെ മുൻപേജിൽ അച്ചടിച്ചുവന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ വലിയ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് എൻ്റെ പെൺമക്കളുടെ മുഖത്തും ഇതേ നിഷ്കളങ്കതയായിരുന്നല്ലോയെന്ന് അയാളോർത്തു. ഏറെനേരം നോക്കിയിരിക്കെ ആ മുഖത്തിന് മക്കളുടെ ഛായ വരുന്നതുപോലെ തോന്നി.

          ഇത്തരം വാർത്തകൾ കേൾക്കുമ്പോഴുണ്ടാവുന്ന വെപ്രാളം മാധവിയെ ബാധിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും. പെട്ടെന്നുതന്നെ ബാംഗ്ലൂരിലേക്ക് ഫോൺ ചെയ്യാനായി നമ്പർ അമർത്തി കാത്തുനിന്നു. ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യുന്നതല്ലാതെ പ്രതികരണമൊന്നുമില്ലാതായപ്പോൾ ദുബായിലേക്കും പിന്നെ അമേരിക്കയിലേക്കും വിളിച്ചു. അപ്പോഴും പ്രതികരണമൊന്നുമുണ്ടായില്ല. പേരമക്കളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാൻ മറ്റെന്തെങ്കിലും മാർഗ്ഗമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്ന് ആശിച്ച് കോലായയിൽ വന്ന് കുഞ്ഞിരാമാനരികിൽ തളർന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ഭർത്താവിനെത്തന്നെ ദയനീയമായി നോക്കി. പിന്നെ, എനിക്കെന്തോ ക്ഷീണം തോന്നുന്നുവെന്നുപറഞ്ഞ് മുറിയിൽ കയറി കട്ടിലിൽ കിടന്നു. കുഞ്ഞിരാമൻ പത്രം മടക്കിവച്ച് അടുക്കളയിൽപോയി ഒരു ഗ്ളാസ്സിൽ വെള്ളമെടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് കുടിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും വെള്ളം തൊണ്ടയിലേക്കിറങ്ങാതെ ഇരുകവിളുകളിലൂടെയും ഒഴുകിപ്പോകുകയായിരുന്നു. മാധവിയെ നേരെ കിടത്തി തുറന്നുകിടന്ന കണ്ണുകൾ മൂടി അയാൾ മുത്തുമായിയോ ചെല്ലയ്യയോ അവിടെയുണ്ടോയെന്ന് അന്വേഷിക്കാനായി ലക്ഷംവീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. അപ്പോൾ ലക്ഷംവീട്ടിൽനിന്നും മുത്തുമായിയുടെയും മക്കളുടെയും അലറിക്കരച്ചിലാണ് കേട്ടത്. കുഞ്ഞിരാമൻ തിടുക്കത്തിൽ നടന്ന് അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ വെറുതെ നോക്കിനിൽക്കുന്ന ആൾക്കൂട്ടവും അതിനപ്പുറം വൃദ്ധനായ ചെല്ലയ്യയെയും അയാളുടെ യുവാവായ മകനെയും ചോദ്യം ചെയ്യാനായി പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്ന പോലീസുകാരെയുമാണ് കണ്ടത്.  കുഞ്ഞിരാമനെ കണ്ടതും പോലീസിന്റെ അടിയേറ്റ് വീർത്ത ചെല്ലയ്യയുടെ മകന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിറക്കുകയും കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽനിന്നും വെള്ളം ധാരയായി ഒഴുകുവാനും തുടങ്ങി. ചെല്ലയ്യ കുഞ്ഞിരാമനെ നോക്കി കൈകൾകൂപ്പികൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ഒന്നുമറിയില്ല കുഞ്ഞിരാമേട്ടാ"  
***

ഇരുട്ട്

"അറബിപ്പെണ്ണിന്റെ നിറം മങ്ങിപ്പോയിട്ടുണ്ട് ഇരുപത്തിയേഴുദിവസംകൊണ്ട്."

അതിന് മറുപടി പറയാതെ ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ ആലിംഗനം കൊതിച്ച് മെഹറിൻ അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു. രണ്ടുദിവസംമുൻപ് കണ്ട താജ്മഹലിന്റെ പ്രണയവിസ്മയത്തിലായിരുന്നു അവളപ്പോഴും. സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്കിലും നല്ല നിലാവുണ്ട്. നഗരത്തിലെ വൈദ്യുതിവിളക്കുകൾകൂടി തെളിഞ്ഞപ്പോൾ കായൽപ്പരപ്പിലെ ഓളങ്ങൾക്ക് സ്വർണ്ണനിറം.

"നമുക്ക് പോകാം" - അവൻ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ ചുറ്റിയ കൈ പിൻവലിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

അവർ എഴുന്നേറ്റ് ഹോട്ടൽമുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

              ഹോട്ടൽമുറിയിലെ സീലിങ്ങിലേക്കും വാൾപാനലിലേക്കും അലസമായി മിഴികൾ പായിച്ച് ക്രിസ്റ്റഫറിനെ നോക്കി ഒരു കുസൃതിച്ചിരി ചിരിച്ച് ഡോർ തുറന്ന് മെഹറിൻ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് കടന്നു. പിന്നാലെ ക്രിസ്റ്റഫറും. ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരമാലയിലെ 'എൽ' (L) ആകൃതിയിലുള്ള ബാൽക്കണിയിൽനിന്നും നോക്കിയാൽ കാണാൻ സാധിക്കുന്നത് ഒരറ്റത്ത് കായലും അതിനപ്പുറത്ത് അറബിക്കടലും മറ്റേ അറ്റത്ത്‌ കായലുകൾ മുറിച്ചുകടന്നെത്തിയ റെയിൽപ്പാളങ്ങൾ നിവർന്നുകിടക്കുന്ന നഗരവുമാണ്. പലരൂപത്തിൽ നിലാവ് ചിതറിക്കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  ഒരു മരത്തിന്റെ ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ ദൃശ്യമാവുന്ന നഗരത്തിലെ ഓടുമേഞ്ഞ പഴയ കെട്ടിടത്തിൽനിന്നുള്ള വൈദ്യുതിവെളിച്ചത്തെ മറച്ചുകൊണ്ട്‌ ഒരു തീവണ്ടി കടന്നുപോയി. അത് അല്പം ദൂരെയുള്ള, എന്നാൽ ബാൽക്കണിയിൽനിന്നും വ്യക്തമായി കാണാൻ സാധിക്കുന്നതുമായ സ്റ്റേഷനിൽ ചെന്നുനിന്നു. യാത്രക്കാർ ധാരാളമുണ്ടായിരുന്നു. റെയിവേസ്റ്റേഷനിലെ ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിൽ സംഭവിച്ചേക്കാവുന്ന ബോംബ്‌സ്ഫോടനത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു അപ്പോൾ അവൾ ചിന്തിച്ചുപോയത്. 

"യാ...അള്ളാ..." - മെഹറിൻ അറിയാതെ നെഞ്ചത്ത് കൈവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞുപോയി.

ബസ്രയിലെ ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ സംഭവിക്കാറുള്ള സ്ഫോടനങ്ങളുടെയും ജനങ്ങളുടെ നിലവിളികളുടെയും വിട്ടുമാറാത്ത ഓർമ്മകൾ കാരണമാവാം അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ അങ്ങനെയൊരു ചിന്ത കടന്നുപോയത്. 

"ഏതുഭാഗത്താണ് എന്റെ ഇറാഖ്?" - അവൾ ചോദിച്ചു.
കായലിനും കടലിനുമപ്പുറം അപൂർണ്ണവൃത്താകാരത്തിലുള്ള ചന്ദ്രൻ താഴ്ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നിടത്തുനിന്നും അല്പം വലതുവശത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി ക്രിസ്റ്റഫർ പറഞ്ഞു - "ഏതാണ്ട് ആ ഭാഗത്തായിട്ടുവരും." അവൻ അവളോട് ചേർന്നുനിന്നു.
അവളെ കൂടുതൽ ചേർത്ത്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു - "നല്ല ഭംഗിയുണ്ടല്ലേ രാത്രിയുടെ ഈ കാഴ്ചയ്ക്ക്?"
മാറിടങ്ങളെ സ്പർശിക്കുന്ന അവന്റെ വിരലുകൾക്ക് സൗകര്യമാവുന്നതരത്തിൽ നിന്നുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു - "വിനോദസഞ്ചാരികളെ ആകർഷിക്കാൻ പറയുന്നതാണെങ്കിലും കാഴ്ച്ചയിൽ ശരിക്കും ദൈവത്തിന്റെ നാടുതന്നെ."

ഏതാനും മാസങ്ങൾക്ക്മുന്നെയുള്ള ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച. മാഞ്ചസ്റ്ററിലെ സായാഹ്നത്തിൽ എന്നും കണ്ടുമുട്ടാറുള്ള പാർക്കിൽവച്ച് അവൾ സംശയം പങ്കുവച്ചു - "എങ്ങനെയാണ് ഇന്ത്യക്കാർ ഇത്ര സൗഹൃദത്തോടെ ജീവിക്കുന്നത്? എത്ര മതങ്ങളും എന്തെല്ലാം ആചാരങ്ങളുമാണ്! ജാതികളും ഉപജാതികളും  വേറെയും. അവർക്കെല്ലാം വ്യത്യസ്ഥമായ ആചാരങ്ങളും! ഇറാഖിൽ ഒരു മതം മാത്രമായിട്ടും..."

വലിയ പ്രശസ്തിയൊന്നുമില്ലാത്ത ഏതോ ബ്രിട്ടീഷ് ഫെമിനിസ്റ്റ് ബ്ലോഗെഴുത്തുകാരിയുടെ ഇന്ത്യൻസംസ്കാരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകം വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്ന നാളുകളായിരുന്നു അത്.  

"മതവും ആചാരങ്ങളുമായിരുന്നു ശരിയെങ്കിൽ ലോകം എന്നേ നന്നാകുമായിരുന്നു. "
ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ അഭിപ്രായം കേട്ട് അൽപനേരം മൗനമായി ഇരുന്ന ശേഷം - "എനിക്കും നിനക്കും ഒരേ ചിന്തയാണല്ലോ ക്രിസ്റ്റഫർ. പക്ഷെ, നീ അംഗീകരിക്കുമോ? ഇന്ത്യയിലായാലും ഇറാഖിലായാലും ലോകത്തെവിടെയായാലും ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകൾതന്നെയാണ്."

ആ പുസ്തകം വായിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു - "എനിക്കൊന്ന് കാണണം നിന്റെ ഇന്ത്യയെ"
"എന്റെ ഇന്ത്യയോ? അവൻ നെറ്റിചുളിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
അവൾ തിരുത്തി - "അല്ല. നിന്റെ മുത്തച്ഛന്റെയും അച്ഛന്റെയും ഇന്ത്യ, അഹിംസാവാദിയായ ഗാന്ധിയെ കൊന്ന ഇന്ത്യ, ദൈവത്തിന്റെ കേരളം, അശോകന്റെ പാടലീപുത്രം, മുംതാസിന്റെ താജ്മഹൽ..."
ബാൽക്കണിയിൽനിന്നും മുറിയിലേക്ക് കടന്നശേഷം തിരിഞ്ഞുനിന്ന് ബാൽക്കണിയിൽതന്നെ നിൽക്കുകയായിരുന്ന ക്രിസ്റ്റഫറിനെ നോക്കി അവൾ ചോദിച്ചു - "നമുക്ക് നിന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടേ? ഇവിടെയുള്ള ബന്ധുക്കളെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കേണ്ടേ?"
"ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു ഇവിടെ എനിക്കാരെയുമറിയില്ലെന്ന്"
ആ വിഷയത്തിൽ അതിൽക്കൂടുതൽ സംസാരിക്കാൻ രണ്ടുപേരും താൽപര്യം കാണിച്ചില്ല.

       വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കുടിയേറിയവരായിരുന്നു ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ അമ്മ മാർത്തയുടെ മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും.  ഇന്ത്യയിലെ ഭരണം അവസാനിപ്പിച്ച് തിരിച്ചുപോയ ബ്രിട്ടീഷ്കാരോടൊപ്പം മാർഗ്ഗംകൂടി അവരുടെ കുടുംബവും ചേർന്നു. കണ്ണൂരിലെ ബർണ്ണശേരിയിലുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് സൈനികക്യാമ്പിൽ തൂപ്പുജോലിയും മറ്റും ചെയ്താണ് അവർ ജീവിച്ചിരുന്നത്. സ്വാതന്ത്ര്യസമരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട രഹസ്യങ്ങൾ എത്തിച്ചുകൊടുക്കുക എന്ന ചാരപ്പണിയും. സ്വാതന്ത്ര്യവും സോഷ്യലിസവും പറഞ്ഞുനടന്നിരുന്ന ഖദർധാരികൾപോലും താഴ്ന്ന ജാതിയെന്ന് വിളിച്ച് അയിത്തം കല്പിച്ചിരുന്നതിനാൽ സമൂഹത്തിലെ ഒരു വിഭാഗം വിശപ്പടക്കാൻ എവിടെ പോകാനും എന്തുജോലി ചെയ്യാനും ഏത് വിശ്വാസം സ്വീകരിക്കാനും തയ്യാറായ കാലമാണ്. അവർ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കുടിയേറുമ്പോൾ മാർത്തയുടെ അച്ഛൻ വളരെ ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്നു. അഞ്ചോ ആറോ വയസ്സ്. ആ കുട്ടിയുടെ കണ്ണുകൾ ഏതോ ഇംഗ്ലീഷ് സൈനികന്റെ കണ്ണുകൾപോലെയായിരുന്നു. നിറം പക്ഷെ, അച്ഛന്റെയോ അമ്മയുടെയോ വെള്ളക്കാരന്റെയോ പോലെയായിരുന്നില്ല. വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം കുട്ടി യുവാവായപ്പോൾ തന്നെക്കാൾ പ്രായമുള്ള മദാമ്മയിൽ ഒരു പെൺകുഞ്ഞ് പിറന്നു, മാർത്ത.  അവൾ വളർന്നു. കാഴ്ച്ചയിലും നടത്തത്തിലും ഒരു മദാമ്മ തന്നെ. അപ്പോഴേക്കും പക്ഷെ, അവളുടെ അമ്മ മരിച്ചുപോയിരുന്നു.

          ആയിടയ്ക്കാണ് ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ അച്ഛൻ ജോസഫ് ജോലി അന്വേഷിച്ച് മാഞ്ചസ്റ്ററിൽ എത്തുന്നത്. ഇപ്പോൾ മാർത്ത നടത്തുന്ന കോഫീഷോപ്പിന്റെ ഉടമ മാർത്തയുടെ അച്ഛനായിരുന്നു. അവിടുത്തെ സ്ഥിരം സന്ദർശകനായിരുന്ന മലയാളിചെറുപ്പക്കാരനെ കാണുമ്പോഴൊക്കെ അവ്യക്തമായ കുട്ടിക്കാലം (കൂടുതലും കേട്ടറിവുള്ളത്) മാർത്തയുടെ അച്ഛന്റെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് ചെറുപ്പക്കാരൻ മലബാറുകാരനാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ. മാർത്തയും ജോസഫും പക്ഷെ, യൗവനത്തിന്റെ ആസക്തിയിലായിരുന്നു.

"നീയൊരിക്കൽ ഇന്ത്യയിൽ പോകണം. നിന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടുപിടിക്കണം" - മാർത്ത പറയാറുണ്ട്‌.
അപ്പോൾ അവൻ ദേഷ്യപ്പെടും - "ഇല്ല. നമ്മളെ വേണ്ടാത്തയാളെ എന്തിന് തേടിപ്പോകണം?"
വീണ്ടും നിർബന്ധിക്കും. എന്നിട്ട് ചോദിക്കും - "നിനക്ക് ഓർമ്മയുണ്ടോ അച്ഛന്റെ മുഖം?"
പിന്നെ കലഹം തുടങ്ങും. അവൻ പൊട്ടിത്തെറിക്കും.
"ഇവിടുത്തെ കോഫിയിലും ചായയിലും ഉണ്ടായിരുന്നതിനേക്കാൾ മധുരം അമ്മയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അതിന്റെ അടയാളമാണല്ലൊ ഞാൻ" - ഒരിക്കൽ കോഫീഷോപ്പിൽ ഇരിക്കുന്ന എല്ലാവരും കേൾക്കെ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേഷ്യത്തിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയതാണ് ക്രിസ്റ്റഫർ. രണ്ടാഴ്ച്ചത്തേക്ക് വീട്ടിലേക്കൊ കോഫീഷോപ്പിലേക്കൊ തിരിച്ചുപോയില്ല. അക്കാലത്ത് അലഞ്ഞുനടക്കുന്നതിനിടയിലാണ് പാർക്കിൽവച്ച് ആദ്യമായി മെഹറിനെ കാണുന്നത്.

        തന്റെ മകന്റെ കൂട്ടുകാരിയാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ കൂട്ടിന് ഒരാളെ കിട്ടിയല്ലൊയെന്ന സമാധാനവും സന്തോഷവും മാർത്തയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. മെഹറിൻ ഇടയ്ക്കിടെ കോഫീഷോപ്പിൽ പോയി അവർക്ക് കൂട്ടിരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.

"ജോസഫ് തിരിച്ചുവരില്ലെന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ പോകാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ലായിരുന്നു" - മാർത്ത നെടുവീർപ്പിട്ടു.
അന്നവൾ അവർക്ക് വാക്കുകൊടുത്തതാണ് - "ഞാനവനെ പറഞ്ഞ് സമ്മതിപ്പിക്കും"

അതുകൂടിയായിരുന്നു മെഹറിന്റെ ഈ യാത്രയുടെ ഉദ്ദേശ്യം.

"നമുക്ക് നിന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടുപിടിക്കണ്ടേ ക്രിസ്റ്റഫർ?" - പിറ്റേന്ന് കാലത്ത് ഹോട്ടൽമുറിയിലെ കിടക്കയിൽ തന്റെ ദേഹത്തെ ചുറ്റിയ കൈ എടുത്തുമാറ്റിക്കൊണ്ട് തലേദിവസത്തെ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു.
"വേണ്ട. അത് മറന്നേക്കു" - ക്രിസ്റ്റഫർ താല്പര്യമില്ലാത്തപോലെ തിരിഞ്ഞു കിടന്നുകൊണ്ട് തുടർന്നു - "ഇനി നമുക്ക് അതിനൊന്നും സമയമില്ല. മറന്നൊ? നാളെയാണ് തിരിച്ചുപോകേണ്ടത്. വൈകുന്നേരം കൊച്ചിയിൽനിന്നും ദില്ലിയിലേക്ക്. രാത്രിയിൽ ദില്ലിയിൽനിന്നും നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട മാഞ്ചസ്റ്ററിലേക്ക്."

മാർത്തയ്ക്ക് കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാൻ സാധിക്കാത്തതിൽ അവൾക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി. ഒപ്പം മനസ്സിലേക്ക് ഇറാഖിന്റെ ഓർമ്മകൾ തികട്ടിവന്നു. ഒരിക്കൽ അവിടെയും പോകണം. അവൾ ചിന്തിച്ചു. എനിക്കറിയാവുന്ന എന്നെ തിരിച്ചറിയാവുന്ന ആരെങ്കിലും അവിടെയുണ്ടാവുമൊ? ബസ്രയും ബാഗ്ദാദും എങ്ങനെയിരിക്കുന്നുണ്ടാവും? യുദ്ധത്തിൽ തകർന്നടിഞ്ഞുപോയ പ്രതാപങ്ങൾ വീണ്ടെടുത്തിട്ടുണ്ടാവുമൊ? ഒന്നുറപ്പാണ്, യൂഫ്രട്ടീസും ടൈഗ്രീസും ബസ്രയിലൂടെ തമ്മിൽ പുണർന്നൊഴുക്കുന്നുണ്ടാവും ഇപ്പോഴും, വളരുകയും ക്ഷയിക്കുകയും ചെയ്ത മനുഷ്യസംസ്കൃതികളുടെ ഓർമ്മകളും പങ്കുവച്ചുകൊണ്ട്. കണ്ണുകളിലെ നനവ്‌ കൈകൾകൊണ്ട് തുടച്ചുകളഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് ബാൽക്കണിയിൽ പോയി ദൃശ്യമാവാത്ത ഇറാഖിലേക്ക് നോക്കി. ദൂരെ കായലിനെ സ്വീകരിക്കുന്ന കടലിനെ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കണ്ടില്ല.

          സദ്ദാംഹുസൈനിനെ അവളുടെ വീട്ടുകാർക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ല. മാതാപിതാക്കൾ രഹസ്യമായി കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നത് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പരസ്യമായി പറയാൻ ഭയമായിരുന്നു. പിന്നീടവർ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുതുടങ്ങുകയായിരുന്നു, ഐക്യരാഷ്ട്രസേന സ്ത്രീകളോടും കുട്ടികളോടും കാണിക്കുന്ന മനുഷ്യത്വമില്ലായ്മയിൽ മനംനൊന്ത്‌. ആയിടയ്ക്കാണ് പത്തൊൻപതുവയസ്സുമാത്രം പ്രായമുള്ള മൂത്ത സഹോദരൻ സദ്ദാമിന്റെ ചാവേർസേനയിൽ അംഗമാവുന്നത്. അപ്പോഴേക്കും സദ്ദാംഹുസൈൻ പരാജയം അനുഭവിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു. ലോകത്തിനുമുൻപിൽ തല ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച് ജീവിച്ചിരുന്ന  ഇറാഖികൾ തല താഴ്ത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. വീട്ടിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറിയ ഐക്യരാഷ്ട്രസേന  ഉതിർത്ത വെടിയുണ്ടകൾ തുളഞ്ഞുകയറി തളംകെട്ടിയ ചോരയിൽ ജീവനറ്റുകിടക്കുകയായിരുന്ന മാതാപിതാക്കളിൽനിന്നും സഹോദരങ്ങളിൽനിന്നും അകന്ന് വീടിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ ചരിഞ്ഞുവീണ അലമാരയുടെ അടിയിൽ ചോരവാർന്ന് ബോധരഹിതയായി കിടക്കുകയായിരുന്ന പത്തുവയസ്സുകാരിയെ റെഡ്ക്രോസ്സിലെ സ്കോർട്ട്ലന്റ്കാരിയായ നേഴ്സിന് ഉപേക്ഷിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. വിവാഹജീവിതം ആതുരസേവനത്തിന് തടസമാവുമെന്നതിനാൽ സഹപ്രവർത്തകന്റെ വിവാഹാഭ്യർത്ഥന നിരസിച്ച മിരിയം സ്പിൽബർഗിന് മെഹറിന്റെ വളർത്തമ്മയാവേണ്ടിവന്നു. വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഇറാഖിൽനിന്നും തിരിച്ചുപോകുമ്പോൾ അവളെയും കൂടെ കൊണ്ടുപോയി. അതിനുവേണ്ടി നിയമപരമായ തടസങ്ങൾ ഒഴിവായിക്കിട്ടാൻ ഒരു വർഷം കൂടുതൽ ഇറാഖിൽ ചിലവഴിക്കേണ്ടിവന്നു അവർക്ക്. അപ്പോഴേക്കും പക്വതയുള്ള യുവതിയായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു മെഹറിൻ. കാമാസക്തരായ സൈനികരുടെ കണ്ണുകൾക്ക്‌മുന്നിൽനിന്നും മെഹറിന്റെ ശരീരത്തിന്റെ വളർച്ചയെ ഒരു തള്ളപ്പക്ഷിയെപ്പോലെ തന്റെ വെളുത്ത ചിറകുകൾക്കുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെക്കാൻ ഏറെ പാടുപെട്ടു മിരിയം സ്പിൽബർഗ്.

          ഇറാഖിലെ സേവനം മതിയാക്കി സ്കോർട്ട്ലന്റിൽ തിരിച്ചെത്തി ഒരു വർഷം തികയുന്നതിനുമുൻപെ റെഡ്ക്രോസ്സിലെ ജോലി ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നു അവർ. തന്റെ രാജ്യം കൂടി പങ്കാളിയായ നരഹത്യയുടെ പാപഭാരം മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. അതിന് പ്രായശ്ചിത്തമായി ഇവളെ ഒരു മകളായി വളർത്തണം. ഒരുപക്ഷെ, അടുത്ത യുദ്ധരാജ്യത്തേക്ക് നിയോഗിക്കപ്പെട്ടേക്കാമെന്നും അപ്പോൾ മെഹറിന് തന്റെ സാമീപ്യം നഷ്ടപ്പെടുമെന്നുമുള്ള ഭയം റെഡ്ക്രോസ്സിലെ ജോലി ഉപേക്ഷിക്കാനും യു.കെയിലെതന്നെ മറ്റേതെങ്കിലും ആശുപത്രിയിൽ ജോലിക്ക് ശ്രമിക്കാമെന്നുമുള്ള തീരുമാനമെടുക്കാൻ നിർബന്ധിതയാക്കി. ഗ്ലാസ്ഗോയിലെയും എഡിൻബർഗിലെയും ആശുപത്രികളിൽ ഏതിലെങ്കിലും തന്റെ ജോലിപരിചയവും സ്കോർട്ട്ലന്റിലെ സുഹൃദ്ബന്ധങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച് എളുപ്പത്തിൽ ജോലി ലഭിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടായിട്ടും തിരിച്ചറിയപ്പെടാത്ത മറ്റൊരിടത്തായിരിക്കും മെഹറിനെ സംബന്ധിച്ച് സുരക്ഷിതത്വമെന്ന തോന്നലിലാണ് ഗ്ലാസ്ഗോയിലെ അല്പം പഴയതെങ്കിലും വലുതും മനോഹരവുമായ വീട് വിറ്റുകിട്ടിയ കാശുമായി വൃദ്ധയായ അമ്മയെയും കൂട്ടി ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കുടിയേറുന്നതും മാഞ്ചസ്റ്ററിൽ വിലകൊടുത്തുവാങ്ങിയ കൊച്ചുവീട്ടിൽ താമസം തുടങ്ങുന്നതും.

          മാർത്തയുമായി പിണങ്ങിനടന്ന ദിവസങ്ങളിൽ മാഞ്ചസ്റ്ററിലെ പാർക്കുകളിൽ, ബീച്ചുകളിൽ, ബിയർ പാർലറുകളിൽ ഒക്കെയായി അലയുന്നതിനിടയിലാണ് ക്രിസ്റ്റഫർ അവരെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. ക്രിസ്റ്റഫറും മിരിയം സ്പിൽബർഗും പരിചയപ്പെടുന്നത് എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി. എല്ലാ ദിവസവും സായാഹ്നസവാരിക്ക് വരാറുള്ള പാർക്കിൽ സിമന്റ്ബഞ്ചിൽ ഒരു പുസ്തകവുമായി തനിച്ചിരിക്കുന്ന മെഹറിൻ അവളുടെ ഗാഢമായ വായനയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ക്യാമറ തനിക്കുനേരെ ഫോക്കസ് ചെയ്ത് നിൽക്കുന്നതും അതിൽനിന്ന് ഫ്ലാഷ് മിന്നുന്നതും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പക്ഷെ, പാർക്കിന്റെ മറ്റൊരുവശത്തെ ഫൂട്പാത്തിൽ വിയർക്കുവോളം നടക്കുകയായിരുന്ന മിരിയം സ്പിൽബർഗിന്റെ കണ്ണുകൾ അവൾക്ക്ചുറ്റും വലയം തീർത്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവരായിരുന്നു ആദ്യം പരിചയപ്പെട്ടതും കൂട്ടുകാരായതും.

ഒരിക്കൽ മിരിയം ചോദിച്ചു - "നിനക്ക് കൂട്ടുകാരിയില്ലെ?"
അവൻ പറഞ്ഞു - "ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾക്ക് പക്ഷെ, എന്നെക്കാൾ യോഗ്യനായ കൂട്ടുകാരനെ കിട്ടി."
"എന്തായിരുന്നു നിങ്ങളുടെ അയോഗ്യത?" - ചോദിച്ചത് മെഹറിൻ ആയിരുന്നു. 
"ഞാൻ അവളോടൊപ്പം പള്ളിയിൽ പോകാറില്ല, പ്രാർത്ഥിക്കാറില്ല, പുരോഹിതൻമാരെ ബഹുമാനിക്കാറില്ല, ആഘോഷദിവസങ്ങളിൽ അവളോടൊപ്പം ഡാൻസ്ബാറുകളിൽ പോകാറില്ല, അങ്ങിനെ ഒരു ശരാശരി ചെറുപ്പക്കാരൻ ചെയ്യേണ്ടതൊന്നും ചെയ്യാറില്ല."
"ഇങ്ങനെ ക്യാമറയും കഴുത്തിൽ തൂക്കിയിട്ട് അലഞ്ഞുനടക്കുന്നയാളെ സ്ത്രീകൾ ഇഷ്ടപ്പെടുമോ? ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകൾക്ക് വേണ്ടത് പുരുഷന്റെ സാമീപ്യമാണ്." - മെഹറിൻ ഗൗരവത്തിൽ പറഞ്ഞു.

ആ സൗഹൃദം വളർന്നു. അങ്ങനെയൊരു ദിവസം മൂന്നുപേരും ഒരുമിച്ചപ്പോൾ മിരിയം സ്പിൽബർഗ് മെഹറിനോടായി പറഞ്ഞു - "നിങ്ങളെ രണ്ടുപേരെയും ഒരുമിച്ചുകാണാൻ നല്ല ചേർച്ച." എന്നിട്ട് ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു  - "നിനക്കെന്റെ മോളെ വിവാഹം ചെയ്യാമോ?"

          മെഹറിൻ നല്ലൊരു കാമുകിയായില്ല. ക്രിസ്റ്റഫർ നല്ലൊരു കാമുകനുമായില്ല. അവർ പക്ഷെ, നല്ല കൂട്ടുകാരായിരുന്നു. താൻ വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളിലെ ചരിത്രം തിരുത്തിയെഴുതിയ ധീരരായ പുരുഷൻമാരോടായിരുന്നു അവൾക്ക് പ്രണയം. ക്രിസ്റ്റഫർ താൻ കണ്ട കാഴ്ച്ചകളെയും ചരിത്രത്തിന്റെ അടയാളപ്പെടുത്തലുകളെയുംകുറിച്ച് വാചാലമായിക്കൊണ്ടിരിക്കും. പ്രണയിക്കാനറിയാത്ത അവനിലെ കാമുകനെക്കാൾ അവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടതും അതൊക്കെത്തന്നെയായിരുന്നു. 

"എവിടെയായിരിക്കണം നമ്മുടെ ഹണിമൂൺ?" - പാർക്കിലെ ബഞ്ചിലിരുന്ന് നിവർത്തിപ്പിടിച്ച പുസ്തകം അവളുടെ കൈയ്യിൽനിന്നും പിടിച്ചുവാങ്ങിക്കൊണ്ട് ക്രിസ്റ്റഫർ ചോദിച്ചു. 
അവളപ്പോൾ പുസ്തകത്തിലെ കാമുകനോടൊപ്പമായിരുന്നു. 
താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ പറഞ്ഞു - "ഹണിമൂണൊ? അതിന് നമ്മൾ വിവാഹിതരാവാൻ തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ലല്ലൊ."
ക്രിസ്റ്റഫർ ദേഷ്യപ്പെട്ട് പുസ്തകം അലസമായി ബഞ്ചിലേക്കിട്ടു. "ഞാൻ പോകുന്നു."
അവൾ തടഞ്ഞു - "അങ്ങനെ പോകാതെ. നമുക്കൊരു യാത്ര പോയാലോ? രണ്ടുകൂട്ടുകാരുടെ ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്രകൾ പരസ്പരം തിരിച്ചറിവുകളുണ്ടാക്കും എന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്."
ആ യാത്രയായിരുന്നു ഇത്.


          മടക്കയാത്രയിലായിരുന്നു. ദില്ലിയിൽനിന്നും മാഞ്ചസ്റ്ററിലേക്ക് വിമാനം പറന്നുയർന്നപ്പോൾ കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലെ നിലാവുകൾ ചിതറിവീണ രാവുകളെക്കുറിച്ചായിരുന്നു ചിന്ത. പ്രണയവും രതിയും ഒന്നായ നിമിഷങ്ങളുടെ നിർവൃതിയിലായിരുന്നു മെഹറിന്റെ മനസ്സ്. സീറ്റ്ബെൽറ്റ്‌ അഴിച്ചുമാറ്റി ക്രിസ്റ്റഫറിന്റെ കവിളിൽ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു. ക്രിസ്റ്റഫർ തിരിച്ചും ചുംബിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴാണ് ട്രേയിൽ പാനീയങ്ങളുമായി എയർഹോസ്റ്റസ് എത്തിയത്. ക്ഷമാപണത്തോടെ ഓരോ പാക്കറ്റ് ജ്യൂസ് നൽകി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച് എയർഹോസ്റ്റസ് നടന്നു നീങ്ങി. 
ജ്യൂസ് കുടിച്ചുതീർന്നശേഷം മെഹറിൻ പറഞ്ഞു - "നമ്മുടെ കുട്ടികളെ ഇറാഖിൽ വളർത്തണം."
"ഇറാഖിലൊ?" - ക്രിസ്റ്റഫർ അവളെ കൌതുകത്തോടെ നോക്കി.
അവൾ വിശതീകരിച്ചു - "കേട്ടിട്ടില്ലെ ഇറാഖിലെ സ്ത്രീകളുടെ മനക്കരുത്തിനെക്കുറിച്ച്? പുരുഷൻമാരുടെ പോരാട്ടവീര്യത്തെക്കുറിച്ച്?
ഇത്തവണ ക്രിസ്റ്റഫറാണ് ചുംബിച്ചത്. ഒരു ചുടുചുംബനം. അധരങ്ങൾക്ക് പഴച്ചാറിന്റെ മധുരം.

          വിമാനം പക്ഷെ, മാഞ്ചസ്റ്ററിൽ എത്തിയില്ല. റാഞ്ചിയിരിക്കുന്നു എന്ന്മാത്രം മനസിലായി. തീവ്രവാദികളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള താവളത്തിലാണ് വിമാനമിറക്കിയത്. ഇപ്പോൾ അജ്ഞാതമായ ഏതോ ഒരിടത്താണ്. ക്രിസ്റ്റഫർ എവിടെ? മെഹറിൻ പരിഭ്രമത്തോടെ ചുറ്റിലും നോക്കി. സ്ത്രീകൾ മാത്രമേയുള്ളു. ആരും തമ്മിൽ മിണ്ടുന്നില്ല. ഭയന്നുവിറച്ചുകൊണ്ട് ചുമരിന്റെ അരികിലേക്ക് ഒതുങ്ങിനിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. സഹയാത്രികരായ പുരുഷന്മാർ എവിടെ? ഉള്ളത് യന്ത്രത്തോക്കുകളുമായി കാവൽ നിൽക്കുന്ന മുഖംമൂടിധാരികൾ, തോക്കിനുമുന്പിൽ സ്ത്രീകൾ വിവസ്ത്രരാക്കപ്പെടുന്നു. കാമാസക്തമായ കണ്ണുകൾ അവരുടെ ശരീരത്തിലൂടെ ഇഴയുന്നു. അവർ പെൺശരീരത്തിന് വിലയിടുകയൊ ഇഷ്ടപ്പെട്ടതിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയൊ ആണ്. അടിവസ്ത്രംവരെ അഴിക്കേണ്ടിവന്നപ്പോൾ അവരുടെ മുഖത്തുനോക്കാനാവാതെ കണ്ണുകൾ അടച്ചുപിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ഓർമ്മകളിൽ തെളിഞ്ഞു,  ഇറാഖിന്റെ മണ്ണിൽ ചിതറിവീണ മനുഷ്യമാംസങ്ങൾ. അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു, ഈ നിമിഷം ഈ ശരീരവും ചിതറിത്തെറിച്ചെങ്കിൽ...

          മറ്റൊരിടത്ത്  ബന്ധിതരായ പുരുഷൻമാർ. അവർക്കിടയിൽ ക്രിസ്റ്റഫർ. മൂടപ്പെട്ട കണ്ണുകൾക്ക്‌ മുന്നിൽ ഇരുട്ടുമാത്രം.
***

ഇ-മഷി   ഓൺലൈൻ മാഗസിനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് . 
http://emashi.in/apr-2016/index.html
 ഇരുട്ട്